Plebiscyt "Odkrycia Słuchaczy" # 124

Glen White - Higher Tonight (1987)
Utwór „Higher Tonight” został wydany na winylowej 7 i 12 w wersjach: Radio, Radio Club  oraz Dancefloor Club Mix. Wokal i tekst należą do Glenna White’a, natomiast chórki do Betty Vettor, Lindy Wesley i Noemi Hackett. Utwór skomponowali i zaaranżowali Massimo Noè i Pino Santapaga, który współpracował m. in. z Alice, Drupim, Deborą Kinley, Fredem Venturą, Tomem Hookerem czy grupą Scotch. Na stronie B tego winyla znajdziemy utwór „The Beginning”.
Glenn Edritch White to były wokalista Kano. Należał też do grupy Deadly Sins, wydającej w latach 90tych. Urodził się na Karaibach, lecz w wieku ośmiu lat wyjechał do Londynu. Śpiewać zaczął jako szesnastolatek. Gdy jego pierwszy zespół „heart'n'Soul” rozpadł się, Glenn zamieszkał we Włoszech, gdzie przez 1,5 roku pracował w teatrze muzycznym. Obecnie występuje w klubach i na imprezach prywatnych w duecie z czarnogórskim artystą Jeiko, z którym współpracuje od 1998 roku.

Holly Cat - I Wanna Be Like Madonna (1987)
Holly Cat to pseudonim Holly Catarancuic, amerykańskiej fotomodelki, w latach 80tych robiącej karierę we Francji. Tam właśnie spotkała producenta i kompozytora Phila Steele’a, poszukującego wokalistki wyglądającej jak Madonna. W 1987 roku wydali singla i maxi singla „I Wanna Be Like Madonna” w wersji Single i Maxi Remix. Na stronie B znajduje się utwór „Sweet Dream”. Oba utwory napisał i wyprodukował Steele.
Holly należała do grupy Mynx. Zagrała epizody w filmach "Shade", "Femalien" i "Landers". W 2013 roku jako Holly Mynx wydała singiel „Kickstart”.

Juliane Werding - Stimmen Im Wind (1986)
Juliane Werding to niemiecka piosenkarka i kompozytorka urodzona Essen. Sławę zdobyła w latach 70tych nagrywając „Am Tag, als Conny Kramer starb”, cover grupy The Band.
„Stimmen Im Wind” to singiel promujący album „Sehnsucht Ist Unheilbar” z 1986 roku. Na stronie B singla znajdziemy również utwór “Weich Und Warm”. „Stimmen Im Wind” pojawił się także na późniejszym albumie Juliane - „Stimmen Im Wind” z 1988 roku.
Autorami utworu był liryk teatru muzycznego Michael Kunze, znany z musicali takich jak  „Elisabeth”, „Mozart!” czy „Marie Antoinette” oraz Harald Steinhauer, założyciel wytwórni Mambo Musikverlag, z którą współpracowali m.in. Sandra i Hubert Kah.
Juliane Werding studiowała w wyższej szkole handlowej. Ukończyła także szkolenie w zawodzie uzdrowiciela i jako homeopata otworzyła praktykę w Monachium. Zagrała w filmie "Palermo oder Wolfsburg", napisała też kilka książek. Nagrała ponad 20 albumów. Obecnie prowadzi terapię alternatywną w Starnberg.

Lili & Susie - Bara Du Och Jag (1987)
Lili & Sussie to szwedzki, popowy duet w skład którego wchodzą siostry Inga-Lill i Susanne Päivärinta. W latach szkolnych Szwedki wraz z Ankie Bagger udzielały się w swoim zespole. Lili & Susie wybiły się w 1987 roku z hitem „Oh Mama”. W tym samym roku wydały singiel „Bara Du Och Jag”, a także album „Dance Romance”, na którym pojawiły się oba utwory.
„Bara Du Och Jag” napisali Ola Håkansson i Tim Norell z grupy Secret Service. Obaj, wraz z Andersem Hanssonem byli także producentami i aranżerami utworu.
W 1989 i 2009 roku duet wziął udział w krajowych eliminacjach do Eurowizji.
Ojcem sióstr był Paavo Päivärinta, jeden z najlepszych klarnecistów solowych Szwecji oraz nauczyciel.

Louise Tucker - No Tears To Cry (1983)
Louise Tucker urodziła się w Bristolu, trenowała śpiew operowy i studiowała na słynnej Guildhall School of Music and Drama w Londynie. Louise wraz z Charliem Skarbkiem tworzyli grupę Midnight Blue, z którą odnieśli światowy sukces. Ich drugi album „After The Storm” stał się jedną z dziesięciu najczęściej granych płyt w USA. Pojawili się także w Księdze Guinnessa.
„No Tears To Cry” to utwór ze strony A singla, wydanego w 1983r. pod tym samym tytułem. Drugim utworem jest „Running Man”. Muzyka i produkcja należą do Charliego Skarbka i Tima Smita.
Louise Tucker występowała z takimi artystami jak John Denver, Marvin Gaye, Dire Straits i Randy Crawford. Prowadziła równocześnie karierę operową. Obecnie jako nauczycielka angażuje się w pomoc młodym śpiewakom.

Marc Lavoine - C'est La Vie (1989)
Marc Lucien Lavoine to francuski piosenkarz oraz aktor telewizyjny i filmowy. Karierę muzyczną rozpoczął w połowie lat 80tych po sukcesie przeboju "Elle Les Yeux Revolver ".
„C'est La Vie” to singiel i maxi singiel z 1989 roku. Producentem i aranżerem (obok Pascala Stive’a) był Fabrice Aboulker. Tekst napisał Marc Lavoine. Utwór ze strony B to “Le Poids De Ta Peine”. Obie piosenki znalazły się na albumie „Les Amours Du Dimanche” z tego samego roku.
Marc Lavoine śpiewał w duetach z Catherine Ringer, Cristiną Maroko, Françoise Hardy, Quynh Anh i Claire Keim. Ostatni jak do tej pory album wydał w 2012 roku. Do dnia dzisiejszego występuje w fimach.

Mr. Drummond - Video Generation (1988)
Mr. Drummond to włoski projekt, pod szyldem którego wydano tylko dwa single.
Autorem „Video Generation” jest Dj Roberto Onofri. Jest to strona B maxi-singla "Love Me / Video Generation" z 1988 roku. Produkcja należy do wspomnianego DJa oraz do Marcello Cesaracciu. Onofri użycza także wokalu w tym utworze.

Raffaella Carrà - Què Dolor (1982)
Raffaella Maria Roberta Pelloni to włoska piosenkarka, aktorka, tancerka rewiowa i prezenterka telewizyjna. Jest absolwentką szkoły filmowej Centro Sperimentale di Cinematografia. Wydała prawie 50 albumów.
" Què Dolor/ My Love" to winylowa 7 wydana w Hiszpanii w 1982 roku. Dwa lata później wydany również we Włoszech jako „Què Dolor” z innym utworem na stronie B („Spera, Aspetta E Spera”).
„Què Dolor” pojawił się na albumie zatytułowanym „Raffaella Carrà” i na późniejszych albumach artystki. Utwór ten ma swoją włoską wersję pt. "Che Dolor".
Jego autorami są Gianni Gastaldo, Ignacio Ballesteros i Danilo Vaona, który jest również jego producentem. Vaona współpracował z takimi artystami jak: Liza Minelli, Stevie Wonder, Ella Fitzgerald, Paul Anka, Tom Jones i innymi.

Sophie - Soft Time (1989)
Sophie to włoski projekt, w którym wokalistkami były Christina Sartori, a następnie Elena Ferretti. W latach 90tych w chórkach udzielała się tu również Clara Moroni.
„Soft Time” to winylowa 12, wydana we Włoszech i Japonii w 1989 roku. Zawiera takie wersje utworu jak: Extended, Radio i Instrumental. “Soft Time” pojawił się na albumie „My World” z 1989r. oraz na „Stop The Music” z 1995. Wokal w tym numerze należy do Eleny Ferretti. Jego producentem jest Giacomo Maiolini, a muzykę napisali Mauro Farina i Giuliano Crivellente. Aranżerami była cała wymieniona trójka.

Zaznaczone