Narodziny Italo/Euro Disco?

Polecam to:
http://top80.pl/historia-italo-disco-p58.html

troche wiecej na temat EURODANCE i DANCE :

Historia tej, tak typowej dla lat 90-tych muzyki, rozpoczela sie wlasciwie jeszcze w latach...60-tych ubieglego wieku.
To wtedy wlasnie amerykanscy tzw. electro-muzycy z ruchu minimalistycznej muzyki, opierajacej sie co prawda jeszcze na tradycyjnych instrumentach, ale wykorzystujacej minimalny ich udzial, uzywali do swych aranzacji monotonne, powtarzajace sie sekwencje dzwiekow, glownie gitar i instrumentow perkusyjnych. Styl ten przejelo wiele grup i przenioslo do muzyki rock i pop. Pierwszymi eksperymentatorami byly zespoly Can, Tangerine Dream i Kraftwerk, ktory jako pierwszy w latach 70-tych u podstaw swojej tworczosci uzyl kompletnie nowe elektroniczne, rytmiczne uderzenia.
Tymczasem w Stanach Zjednoczonych zrodzila sie nowa kultura prezentacji muzyki - narodzili sie dee jay'e. Wspolpracowali scisle zarowno z artystami prezentujacymi muzyke Disco, jak i z wlasnie tworzacym sie stylem Hip Hop. Disc Jockey'e nie ograniczali sie jedynie do odtwarzania plyt - probowali mieszac dzwieki i efekty w sposob, jaki nawet nie przyszedl do glowy najodwazniejszym dotychczas kompozytorom i producentom, dzielac m.in. cale utwory na tzw. loopingi (krotkie fragmenty rytmow) i ponownie je skladajac w kompletnie nowe brzemienie lub calkowicie odmienne od oryginalu kompozycje. Z tego wlasnie trendu pochodzi tzw. House Music, pierwszy oficjalny amerykanski styl elektroniczej muzyki tanecznej. Wkrotce po nim narodzily sie tez Electro Funk oraz Breakdance. Powrocmy jednak do Europy.
W 1973-cim roku po raz pierwszy, w typowym utworze stylu Pop, uzyto syntezator. Czy pamietacie zespol Hot Butter ? To oni wlasnie zadebiutowali przebojem Pop Corn - i to byla rewolucja w dyskotekach !!! Grupa okazala sie niestety zespolem jednego utworu, ale powodzenie tej prostej rytmo-melodii pokazalo, ze nasladowcom ich otwiera sie potezny rynek muzyczny. 1974-ty rok przyniosl nam Autobahn zespolu Kraftwerk - symbioze prostej melodii i typowo elektronicznego brzmienia. Fakt, iz grupa stworzyla sobie dodatkowo rowniez image "technologicznego" tworu, wplynal poteznie na zwiekszenie zaciekawienia ta muzyka - byly to lata, kiedy poszukiwano nowych drog rozwoju cywilizacji i jedynego rozwiazania wszelkich codziennych problemow upatrywano w nowych zdobyczach techniki. Rowniez z tego okresu pochodzi album Oxygene Jean-Michel Jarre'a. Trafil on dokladnie w smak odbiorcow i jeszcze bardziej spotegowal ich popyt na muzyke nazywana elektroniczna. Okres przejsciowy z 70-tych do 80-tych lat byl jednoczesnie punktem zwrotnym w elektronicznej muzyce Pop. Podczas gdy przedtem, z uwagi na wysokie ceny syntezatorow, jedynie niewielka grupa artystow mogla pozwolic sobie na komponowanie i wykonywanie elektronicznej muzyki, juz z poczatkiem nowej dekady przemysl elektroniczny zaprezentowal muzykom coraz to tansze instrumenty. Firmy takie jak ARP Instruments, Korg, Moog, Oberheim, Roland czy Yamaha w krotkim czasie zasypaly rynki muzyczne swoimi nowymi produktami. W nastepstwie tego doszlo do prawdziwej lawiny powstajacych "Synth-Bandow", wydajacych swoja masowa tworczosc na rowniez lawinowo powstajacych nowych Labelach fonograficznych. Powstalo wiele nowych stylow muzycznych, od Elektro-Pop po alternatywne Minimal Electro i Electro-Wave.
Dzieki temu przelomowi do glosu doszli tez tworcy stawiajacy w swoich utworach na tanecznosc i radosne rytmy. Na przelomie 83/84 ugruntowalo swoja obecnosc w dyskotekach Italodisco, ktore krotko pozniej doprowadzilo do powstania stylu Eurodisco. Niezliczona ilosc piosenkarzy i zespolow doslownie zalala rynki muzyczne Europy i zmusila krytykow i producentow do coraz przychylniejszego zapatrywania sie na ten "mniej ambitny" trend muzyczny. W miedzyczasie syntezatory, ktore poczatkowo byly monofoniczne i analogowe, przeobrazily sie w prawdziwe maszynki do muzyki - polifoniczne, cyfrowe kombajny. Keyboardy, drum-computers i samplery zmienily sposob komponowania i wykonywania muzyki calkowicie.
W polowie lat 80-tych masowo formowali sie prekursorzy Eurodisco jak np.: Modern Talking, C.C. Catch, Pet Shop Boys czy Bananarama, producenci Stock, Aitken & Waterman z woaklistami Mel & Kim, Kylie Minogue oraz Rick Astley'em, Jasonem Donovanem czy Samantha Fox. Swoje wielkie tryumfy swiecili tez Laura Branigan, Sandra, Sabrina Salerno, Kim Wilde, Fancy oraz Bad Boys Blue . Byli oni jednoczesnie pomostem do przyszlego stylu - Dance.
Typowy Eurodance (Eurodancefloor) to efekt skumulowania Eurodisco, Acid, Hip-House i elementow wczesnego Techno. Tymczasem amerykanskie Dance odwoluje sie tylko do tych trzech ostatnich stylow. Oba jednak opieraja sie tak samo na tempie 4/4 i nawiazuja do Electro-Pop. Charakterystyczne dla Dance sa: Techno-Rytm, Pop-Refrain i Rap-Strofa. Rowniez tempo utworow jest szybsze, w granicach 110 - 150 b.p.m. (beat per minute).
Podobnie, jak w historii nazwy Italodisco, gdzie jej autorem byl producent Bernhard Mikulski, rowniz sam termin Eurodance powstal w glowach wlascicieli firm fonograficznych dopiero po przyslowiowym "trzesieniu ziemi", jakie wywolal ten styl na parkietach dyskotek i odbil sie na komercyjnych zyskach wydawcow. Poczatkowo nazwa zostala stworzona dla albumow i skladanek zawierajacych zbiory liderow z list przebojow. Sam styl nazywano Dance lub Dancefloor. Podczas, gdy producenci wywodzili sie glownie z Niemiec, Wloch, Skandynawii i Holandii, to wykonawcy - zwlaszcza raperzy - byli stacjanujacymi w Europie GI's. Do pierwszych hitow zaliczyc musimy Rhythm Is A Dancer grupy Snap!, It's My Life Dr. Albana i More And More w wykonaniu Captain Hollywood Project.
Za to w Ameryce sukcesy swiecili Reel 2 Reel (I Like To Move It), 20 Fingers (Short Dick Man) i The Outhere Brothers (Boom Boom Boom), to wszystko utwory opierajace sie glownie na trendzie House.
A Europe tymczasem zalewaly przeboje nowowschodzacych gwiazd:
2 Unlimited, 2 Brothers on the 4th Floor, 3-O-Matic, B.G. The Prince Of Rap, Cappella, Corona, Culture Beat, DJ Bobo, E-Rotic, Fun Factory, Haddaway, Ice MC, Intermission, Jam & Spoon, La Bouche, Loft, Magic Affair, Masterboy, Maxx, Mo-Do, M.C. SAR & The Real McCoy, Mr. President, N-Trance, Pharao, Prince Ital Joe feat. Marky Mark, Rednex, Twenty 4 Seven, Technotronic, U 96 czy Urban Cookie Collective...i to tylko nieliczni z listy !!!

Zanim jednak Eurodance na dobre podbilo rynki muzyczne, istnialy juz trendy o podobnych elementach. Wiele pozniejszych eurodance'owych formacji tworzylo poczatkowo w stylu Hip House, jak np. Technotronic (Pump Up The Jam, This Beat Is Technotronic), wspomniany wczesniej Snap! (The Power, Ooops Up) albo Twenty 4 Seven (I Can't Stand It). Juz wtedy bowiem wykorzystali oni slowny dialog rapera i wokalistki, choc jeszcze tamtym utworom brakowalo typowego techno-beatu. Za to grupa KLF (Justified And Ancient) oraz The Shamen (Ebeneezer Goode) takim rytmem mogla sie juz na poczatku swej dzialalnosc poszczycic.
W drugiej polowie lat 90-tych koncept brzmieniowy Eurodance powoli tracil wielbicieli i niektorzy kompozytorzy, wspolnie z wydawcami, postanowili nieco zrewolucjonizowac schemat muzyczny. Zrezygnowano z rapowanych przeplatan, przyspieszono tempo i wprowadzono znieksztalcone sztucznie (peeching) glosy wokalistow. Najbardziej znanymi odtworcami tego, czesto jako Happy Hardcore okreslanego wariantu Dancefloor, byli Mark 'Oh (Tears Don't Lie), Dune (Hardcore Vibes) i Scooter (Endless Summer, Hyper, Hyper).
Drugim wariantem w przemianach dawnego Dance byla odmiana zachowujaca rap, wymieniajaca za to rytm Techno na Hip Hop. Typowymi reprezentantami byli C-Block (Time Is Ticking Away), Down Low (Johnny B.) i Nana (Lonely). Dzis styl ten doczekal sie wlasnej, odrebnej nazwy - Eurorap.
Pomimo, iz w drugiej polowie 90-tych udawalo sie jeszcze okazjonalnie typowym "dawnym" utworom dostawac na listy przebojow, epoka Eurodance powoli sie konczyla. Jeszcze w 1998 roku Dieter Bohlen ze swoim Modern Talking Reunion zdolal na krotko, i to wylacznie w Niemczech i najblizszych okolicach, preznie zdopingowac do kupowania tej muzyki swoich fanow, jednakze juz rok 1999 byl finalnym dla starego, dobrego Eurodance - kiedy to Eiffel 65 ze swoim Blue stal sie przejsciem do kolejnej dekady...

autorstwo moje.

wiecej na ten temat (oczywiscie tez po polsku) na:
http://www.dance90s.republika.pl  oraz  www.italodisco.fora.pl

Początki 
Muzyka elektroniczna jest kontynuacją muzyki mechanicznej. Odziedziczyła po niej pragnienie znalezienia nie tylko samogrających, lecz także samokomponujących instrumentów. Pierwszy elektroniczny instrument, muzyczny telegraf, wynalazł Elisha Gray w 1876 roku. Kolejne dziesięciolecia przyniosły więcej podobnych wynalazków w tej dziedzinie (zobacz Kategoria:Elektrofony elektromechaniczne). Początkowo traktowane były one jako kuriozum i nie przywiązywano do nich większej wagi.

W 1907 Ferrucio Busoni opublikował esej "Szkic nowej estetyki w muzyce", w którym przewidział rozwój elektronicznych instrumentów muzycznych i ich wpływ na powstanie nowych kierunków w muzyce współczesnej. Dołożono do tego nową ideologię awangardy muzycznej, najlepiej wyrażoną w pochodzącym z 1912 manifestu Musica Futurista napisanego przez włoskiego poetę awangardowego Filippo Marinettiego, który mówi: "Celem jest stworzenie muzycznej duszy mas pracujących, wielkich fabryk, kolei żelaznej, transatlantyckich liniowców, samochodów i samolotów, by połączyć wielkie tematy muzyczne z królestwem maszyn i zwycięskiej elektryczności". Muzyka elektroniczna od początku wpisała się w najbardziej awangardowe kierunki sztuki XX wieku.

Pierwszy koncert "muzyki futurystycznej" ("Art of Noises") odbył się w 1914 roku w Mediolanie. 12 czerwca 1926 odbyła się przez WRNY w Nowym Jorku radiowa transmisja pierwszego polifonicznego instrumentu elektronicznego Pianorad. Utwory z repertuaru klasycznego grał Ralph Christman.

W Paryżu w 1928 miała miejsce prezentacja instrumentu elektronicznego zwanego dynaphone. W czasie koncertu zagrano dwa utwory specjalnie skomponowane na ten instrument: Variations Caracteristique na sześć dynaphonów Ernesta Fromaigeata oraz Roses de Metal (belet) Arthura Honeggera.

W 1929 powstało pierwsze studio do nagrań muzyki elektronicznej Studiogesellschaft für Elektroakustische Musik w Darmstadcie w Niemczech, wykorzystujące instrumenty skonstruowane przez Jörga Magera, między innymi elektrophon.

W 1932 w czasie Wystawy Radiowej w Berlinie występowała Orkiestra Elektroniczna instytutu Heinricha Hertza, dająca średnio dziesięć koncertów dziennie. Każdy występ poprzedzony był prelekcją prof. Gustawa Leithausera. W skład orkiestry wchodziły:
2 Thereminy
1 Trautonium
1 Hellertion
1 fortepian elektryczny
1 pianino elektryczne
1 elektryczne skrzypce
1 elektryczna wiolonczela
W roku 1939 John Cage stworzył Imaginary Landscape #1, uznawaną za pierwszą kompozycję, w której wykorzystane zostały nagrane uprzednio dźwięki niemuzyczne (odtwarzane z dwóch gramofonów).

 Lata 40.-60. 
W latach czterdziestych nastąpił dalszy rozwój muzyki elektronicznej. Były to próby zastosowania nowoczesnych technik nagraniowych w celu uzyskania nowej formy muzycznej używającej przetworzonych dźwięków instrumentów muzycznych lub dźwięków pozamuzycznych. Ten kierunek dał początek muzyce konkretnej. Pionierem nowego kierunku był Pierre Schaeffer. Innym kierunkiem była właściwa muzyka elektroniczna, której twórcy skupili się na studyjnym generowaniu dźwięków elektronicznych, przetwarzaniu ich i układaniu z nich kompozycji. Pierwszą rozwiniętą kompozycją tego stylu muzyki elektronicznej były nagrane przez Karlheinza Stockhausena (wcześniej związanego z ruchem muzyki konkretnej) w latach 1953-1954 Studie I oraz Studie II.

W 1950 syntezator RCA MkII zostaje przekazany do Princeton Electronic Music Centre i jest używany przez muzyków skupionych wokół tego ośrodka (Otto Luening, Vladimir Ussachevsky, Milton Babbitt i inni) do tworzenia awangardowych kompozycji elektronicznych.

W roku 1951 powstaje przy RTF studio muzyki konkretnej. W roku 1953 w Kolonii powstaje z inicjatywy Wernera Meyera-Epplera studio muzyki elektronicznej, zaś w 1955 w Mediolanie analogiczne studio otwierają Luciano Berio i Bruno Maderna. W 1957 zostaje utworzone studio muzyki elektronicznej przy Polskim Radio w Warszawie, z inicjatywy Józefa Patkowskiego.

W latach 1959-1969 dla muzyków niemieckich (Mauricio Kagel, Bengt Hambreus Milko Kelemen, Josef Riedl) dostępne jest studio muzyki elektronicznej Siemensa, pierwotnie stworzone do tworzenia muzyki użytkowej.

Wraz z rozwojem technologii komputerowych zaczęto rozwijać algorytmy pozwalające na komputerowe komponowanie muzyki.

Najwybitniejszymi twórcami muzyki elektronicznej od jej początków do lat sześdziesiątych byli: Edgar Varese, Maurice Jarre, Karlheinz Stockhausen, Robert Beyer, Luis Baron, Otto Luening, Vladimir Ussashevsky, Lajaren Hiller, John Cage, Luigi Nono i inni.

W 1964 stał się dostępny pierwszy syntezator Mooga. W 1966 zespół Moog Quartet odbył światowe tournée promujące muzykę elektroniczną. Do najwybitniejszych twórców tego okresu należą Wendy (Walter) Carlos, Steve Reich, Herbert Brun, Leon Kirschener.

W roku 1970 na rynku pojawia się Minimoog, pierwszy przenośny i w miarę dostępny cenowo syntezator.


 Lata 70. 
Z początkiem lat 70. muzyka elektroniczna zaczyna wchodzić do kultury masowej. Nagrana w 1971 przez Hot Butter wersja utworu Popcorn staje się pierwszym singlowym hitem w historii muzyki elektronicznej. W 1974 zespół Tangerine Dream wydaje album Phaedra, pierwszy z gatunku muzyki elektronicznej znany szerszej publiczności na tyle, by trafić na listy przebojów. W 1976 ukazuje się album Oxygene Jeana-Michela Jarre'a. Inne albumy z tego okresu, które osiągnęły sukces medialny, to Autobahn (1974) i Die Mensch-Maschine (1978) zespołu Kraftwerk.

W połowie lat 70. krystalizują się pierwsze stricte elektroniczne nurty muzyczne, początkowo w muzyce awangardowej. W latach 1975-78 Brian Eno swoją działalnością i nagraniami definiuje i promuje pojęcie ambient na określenie muzyki mającej imitować bądź zastępować naturalne odgłosy otoczenia. W tym samym okresie grupa angielskich performerów (Genesis P-Orridge, zespoły Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire) zaczyna używać syntezatorów i sampli do tworzenia agresywnych, prowokacyjnych kolaży dźwiękowych, tworząc nurt industrial.

W tym samym czasie techniki tradycyjnie elektroniczne zostają zaadaptowane w undergroundowej muzyce tanecznej; rodzi się tradycja samplingu jako wykorzystywania w swojej muzyce nagranych i wydanych wcześniej przez innych wykonawców partii instrumentów. W nurcie dub, rozwijającym się na Jamajce, producenci dźwięku przetwarzają całe utwory, eksponując sekcję rytmiczną i poddając całość silnej obróbce efektami dźwiękowymi. Rodzący się w USA hip-hop wykorzystuje do tworzenia warstwy rytmicznej sklejone razem bądź zapętlone krótkie partie perkusji wycięte z utworów funk i disco. Powstaje też turntablism, będący sztuką przetwarzania wcześniej nagranych dźwięków na żywo za pomocą gramofonu.

Pod koniec lat 70. w ramach rockowego nurtu New Wave zaczynają powstawać pierwsze nagrywane elektronicznie albumy muzyki popularnej. Do najważniejszych twórców tego nurtu należą DEVO, Ultravox, Gary Numan, Japan, Yellow Magic Orchestra, a także dawni eksperymentatorzy z zespołu Kraftwerk. Możliwości instrumentów elektronicznych zaczynają także odkrywać twórcy muzyki disco. Najwyżej z nich ceniony jest Giorgio Moroder, którego kompozycja I Feel Love, wykonywana przez Donnę Summer, jest często uważana za pierwsze w historii nagranie techno.


 Lata 80. 
Na przełomie lat 70. i 80. nastąpił gwałtowny rozwój technologiczny w dziedzinie instrumentów elektronicznych. Pojawiają się pierwsze masowo produkowane sekwencery, a później programowalne automaty perkusyjne. W roku 1983 wprowadzony zostaje standard MIDI. Rozwój mikrokomputerów na początku lat 80. umożliwia wykorzystanie ich jako programowalnych syntezatorów i sekwencerów.

Z nadejściem lat 80. brzmienia elektroniczne na stałe zadomawiają się w muzyce popularnej. Przedstawiciele gatunków takich jak electropop, new romantic, synth pop i italo disco osiągają szczyty list przebojów, a tworzona przez nich muzyka stanie się później symbolem tej dekady.

Lata 80. to także okres rozpoczęcia oraz rozkwitu działalności wielu polskich muzyków elektronicznych, takich jak: Marek Biliński, Władysław Komendarek, Konrad Kucz, Artur Lasoń oraz Czesław Niemen i Józef Skrzek.

Rozwój techno w Detroit i house w Chicago, a następnie pochodnej muzyki w Europie określanej jako elektroniczna muzyka taneczna, którą zaczęto masowo grywać w klubach muzycznych, spowodował znaczący wzrost popularności muzyki elektronicznej.


 Lata 90. 
Gwałtowny rozwój elektronicznej muzyki tanecznej na przełomie lat 80. i 90. czyni ją głównym nurtem muzyki elektronicznej. Z początkiem lat 90. czysto elektroniczna muzyka taneczna, zwłaszcza w Europie i Japonii, staje się częścią mainstreamowej sceny muzycznej. Wiele z bardziej tradycyjnych odłamów muzyki elektronicznej (ambient, dub) zostaje wchłoniętych w obręb tego nurtu.

Lata 90. XX wieku to także okres, w którym większą popularność zdobywają wszelkiego rodzaju fuzje klasycznych gatunków muzyki rozrywkowej z muzyką elektroniczną. Wyłania się m.in. nu jazz czy industrial metal, a muzyka wielu innych artystów inkorporuje elementy dotąd spotykane jedynie w klasycznej muzyce elektronicznej.

Lata 90. to także okres najaktywniejszej działalności polskich firm wydawniczych (głównie Digiton oraz X-Serwis) na polu muzyki elektronicznej; w tym właśnie okresie pojawiła się największa liczba wydawnictw oficjalnych oraz kolejne pokolenie artystów, takich jak: Bookovsky, Cargo, Daniel Bloom, Dariusz Kaliński, Deliver, Ireneusz Dreger, Kerygma, Michel Delvig, EQ, Piotr Grinholc, Robert Kanaan, Sample Edit, Thomas Gruberski, Tomasz Kubiak, Tomasz Ostrowski i inni.

Muzyka elektroniczna – muzyka tworzona głównie lub wyłącznie za pomocą elektrofonów (elektromechanicznych i elektronicznych instrumentów muzycznych) oraz urządzeń elektronicznych przetwarzających dźwięki pozamuzyczne lub generowane przez tradycyjne instrumenty akustyczne.

Pierwszy raz termin "muzyka elektroniczna" pojawił się w 1951 w znaczeniu programowym w deklaracji grupy muzyków skupionych wokół kolońskiego studio RTF jako Elektronische Musik.