Skomentuj [RECENZJA]: Modern Talking - Ready For Romance

Mialbym pewne watpliwosci co do opinii autora recenzji jakoby ta plyta byla najlepsza pozycja w dyskografii Modern Talking. Wiekszosc owczesnej publicznosci byla juz znudzona tymi samymi pomyslami powtarzanymi od pierwszej plyty. Brak oryginalnosci spowodowal poczatek konca, ktorego zaczatkiem jest recenzowany album. Rozpoczyna go "Brother Louie", przez niektorych uwazany za najwiekszy przeboj zespolu, choc moim zdaniem znacznie ustepuje utworom z pierwszego albumu - "You Can Win If You Want" oraz "You're My Heart, You're My Soul". Kolejnym interesujacym utworem z plyty jest "Doctor For My Heart" , ktory wykonywal takze Grant Miller.

Oto szczegolowa zawartosc krazka:

CD (Hansa/257 705-225) 1986
1.    Brother Louie    3:41
2.    Just We Two (Mona Lisa)    3:54
3.    Lady Lai    4:55
4.    Doctor For My Heart    3:16
5.    Save Me - Don't Break Me    3:45
6.    Atlantis Is Calling (S.O.S. For Love)    3:48
7.    Keep Love Alive    3:25
8.    Hey You    3:20
9.    Angie's Heart    3:37
10.    Only Love Can Break My Heart    3:35

=============

Przy okazji, zespol doczekal sie wpisu w internetowej encyklopedii:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Modern_Talking

Angie's Heart to wogole jedna z najpiekniejszych piosenek MT, ja osobiscie moge sluchac jej w kolko i w kolko i nigdy nie mam dosc

Nalezy tez na pewno wspomniec o "Atlantis Is Calling", ktore bylo duzym przebojem i hitem lata w Polsce. Natomiast "Brother Louie" oraz "Doctor For My Heart" nigdy nie nalezaly do moich ulubiencow.

"Ready for Romance" to misz-masz najlepszych i najgorszych utworów MT. "Brother Loiue", "Atlantis is Calling", "Just we two" i śliczna ballada "Keep Love alive", to absolutne debeściaki. Reszta jest słabiutka, jak gdyby Bohlenowi zabrakło inwencji po zrobieniu wyżej wymienionych...

Wg mnie super płyta kojarzy mie się z wakacjami, bo utworów z niej słuchałam zwłaszcza w Lecie z Radiem.Dobrze się słucha , jest taka "dojrzała"Nie zgadzam się z opiniami , że jest gorsza do pozostałych poprzednich 

coś takiego mógł napisać tylko ortodoksyjny fan muzyki Bohlena.
Ale miło jest poczytać słowa osób, na których muzyka Bohlena wywarła aż takie wrażenie.

Chyba wszyscy ktorzy "rozkochali sie" w muzyce Dietera uczynii to dlatego iz "popełnił on" albumy Modern Talking I , III i II (choc niektorzy uwazaja II-ke za słabizne) oraz I i II CCCatch. Reszta juz niestety nie dorasta. No moze jeszcze V-tka MT jest calkiem udana (choc nie tak przebojowa), a potem dlugo dlugo nic i album IV, a na koncu VI (w przypadku MT niepisane prawo mowi, ze plyty nieparzyste sa swietne, a parzyste duzo gorsze). Inne projekty i podopieczni Bohlena to juz niestety nie ta liga i nawet Blue System nie ma co porownywac z pierwszymi plytami Modern'a czy Catch.

Z pewnoscia niewielu jest takich, ktorzy podpisza sie pod tym, ze "In The Garden" to najlepszy album.
Ale nie ulega dyskusji, ze jest lepszy niz wszysto co bylo potem (moim skromnym zdaniem oczywiscie).
Ja akurat nie zwracam tak uwagi na aranzacje i sprawy techniczne, jak po prostu na przebojowosc, melodyke i ogólną "miodność" piosenek. I nie mowie tak dlatego, ze tak wybrał rynek.
Ale zazwyczaj publice podoba sie cos innego niz ekspertom )))))))))

Piękne bo moim zdaniem 6th album to akurat album najsłabszy... nie twierdzę, że słaby, ale zdecydowanie najsłabszy. Zbyt się już wówczas Bohlenowi spieszyło do nowych projektów i to aż bije.

In 100 Years wystaje parę poziomów ponad całą płytę.

 A w  'Who Will Save TW' drażni mnie gitara, przesterowana na modłę rockową, a co gorsza usytuowana jako motyw przewodni(!!!), jak gdyby grała coś super atrakcyjnego, to po raz; po dwa, brak bardziej uchwytnych różnic aranżacyjnych między zwrotkami i refrenem, wszystko zlewa się w całość a gdyby nie przejścia, nie wiedziałbym, która to część piosenki. Dokładnie to samo dzieje się w Telegram,  It's Christmas, Good Girls Go  To Heaven.

Myślę, że to efekt łażenia na skróty przez pole - wybrzęczeć pół płyty na gitarce, dołożyć pad, kto by tam bawił się w skomplikowane struktury elektroniczne.... wystarczy w tym miejscu podciągnąć jeden przykład  - porównajcie wstęp do Diamonds Never Made A Lady i coś takiego... niebo i ziemia.

poza tym, te wstrętne bębny w It's Christmas, w Don't Let It Get You Down... co to jest?? Chyba TR 909 ????, płaskie i bez życia. Dalekie od wzorów perkusji z np. Keep Love Alive, albo There's Too Much Blue.... potężnej, głębokiej stopy

No i prawie brak chórków

album zdecydowanie nie dla mnie.
pozdrawiam
NLG

Jest to jeden z najlepszych albumow MT obok pierwszej plyty. Znajdziemy tu brzmienie szybkie i dynamiczne, ktore szef D.Bohlen nie przelal na kolejne krazki. Nie tylko fani tego zespolu pokochali ta plyte. Spodoba sie na pewno milosnika podobnej muzyki z lat osiemdziesiatych. Jesli chodzi o ostatni kawalek "Only Love Can Break My Heart" to jest swietny i szkoda,ze nie wyszedl na maxi singlu. Polecam goraco.

EEE tam, klasyfikowanie piosenek MT albumami to wg mnie głupota.
Pomijając fakt, że poszczególne numery wyszly na singlach na każdym albumie znajdzie się coś, co zaskakuje mile i nigdy się nie nudzi i coś co wywołuje mdłości.
Mój ranking "jeden na jeden" wygląda następująco:
1st Album
(+) One In A Million - fajnie zaaranżowany bas, przeplatające się smyczki i wyjątkowo mile brzmiąca harmonijka ustna.
(-) The Night Is Yours The Night Is Mine - ciężko mi wybrać z tego albumu coś, co mnie naprawdę męczy, ale ogólnie uważam to za najsłabszy numer z tego albumu, denerwująca wstawka ze zmianą rytmu, której końca słuchacz wręcz nie może się doczekać.
Let's Talk About Love
(+) With A Little Love - nawet znośny tekst piosenki, przesłodki aranż i wokal, bardzo udana wersja maxi singlowa, bardzo miłe dla ucha pianinko uderzane jednym palcem i miła gitarka, której struna E szarpana jest również jednym palcem
(-) Don't Give Up - jest to numer, który znudził mi się już po pierwszym przesłuchaniu albumu. Wg mnie brzmi jakby był zrobiony na szybko i bez zastanowienia. Gdy nagrywałem sobię tę płytę na kaseciaku, zmieniłem kolejność nagrań i numer wylądował na samym końcu.
Ready For Romance
(+) Only Love Can Break My Heart - tak właśnie powinno brzmieć Sleazy Energy w wykonaniu Niemców. Numer o niesamowitym jak dla mnie klimacie, wokal śpiewany półszeptem, mocno podkreślany pełną przeponą w refrenie, płynący aranż nienachalnie wplecionych lekkich uderzeń w keyboard.
(-) Hey You - durna piosenka z tekstem w stylu "kocham cię o je je" bo akurat tak się rymuje. Może się znudzić już po pierwszym przesłuchaniu, po drugim wywołuje wymioty.
In The Middle Of Nowhere
(+) Stranded In The Middle Of Nowhere - wg mnie na tym albumie jest więcej przejawów inteligencji Bohlena, ale tą balladę jak dotychczas uważam za najlepszą w jego dorobku. Aranż mimo, że syntetyczny, zrobiony tak kosmicznie nastrojowo, że zapomina się o tym, że słucha się dyskotekowej kapeli. Koniec utworu nie wyciszony, tylko zakończony z klimatem. Brawo dla Luisa.
(-) Sweet Little Sheila - "do you really love me", wg mnie coś na wzór piosenki "Hey You".
Romantic Warriors
(+) Arabian Gold - bardzo się mnie podobuje ta piosenka. Świetny aranż, przemyślana każda nuta, całkiem ładna linia melodyczna, która zostaje w głowie a jednocześnie nie trąca prostactwem. Na tym albumie jest kilka bardzo ciekawych eksperymentów, takich jak numer "Blinded By Your Love", typowo popowa piosenka, choć linia melodyczna szybko się nudzi. Z dyskotekowych numerów warto wspomnieć o świetnym numerze tytułowym, całkiem odważnie zaaranżowanym oraz o "Charlene", jakże słodkiej a jednocześnie nienudzącej się piosence.
(-) Operator Gimme 609 - ten numer może się znudzić zanim usłyszy się pierwszy refren. Ani linia melodyczna ani też użyte barwy instrumentów nie zaskakują, raczej nudzą jak 1798 odcinek "Mody na sukces".
In The Garden Of Venus
(+) Who Will Save The World - ten Bohlen czasami był niezły gieniuś a jak jeszcze Rodriguez pozwolił sobie na chwilę zapomnienia to wychodził świetny popowy numer podklejony grubą, miekką stopą i basem niczym zagranym na autentycznej basówie.
Swego czasu dzięki tej piosence zaraziłem niektórymi piosenkami Bohlena zdeklarowane fanki rocka, uważające Perfect, Lady Pank, Dire Straits czy Guns'n'Roses za jedyną słuszną muzykę. W tym numerze nic nie dzieje się przypadkiem, żałuję, że nie ma wersji instrumental.
(-) Telegram To Your Heart - strasznie plastikowy numer z ogromnie nudną zwrotką. Słychać w nim, że Anders w ogóle tego nie czuł i śpiewał to pewnie tylko przez jedyne pół godziny w swoim całym życiu, podczas sesji nagraniowej. Na szczęście nagranie jest strasznie krótkie. Słabe nawet jako wypełniacz.
Oczywiście powyższe opinie są moimi prywatnymi odczuciami i nie stanowią żadnej wyroczni opiniotwórczej o dokonaniach tej kapeli. Liczę jednak, że ktoś podzieli moje zdanie lub też nie