Topowy Kącik Miłośników Hi-NRG

Laura Ann Branigan to ur. 3 lipca 1957 roku w Brewster (zm. 26 sierpnia 2004) amerykańska aktorka, wokalistka, kompozytorka i producentka  o włosko-irlandzkich korzeniach. Śpiewanie rozpoczęła w chórkach Leonarda Cohena, z którym pod koniec lat 70 odbyła tourne po Europie. Wcześniej należała też do grupy Meadow. Pierwszym singlem, który wydała był dyskotekowy przebój „Gloria" z debiutanckiego albumu „Branigan” (1982), który szturmem zdobył  amerykańską listę Bilboard Hot 100 i pozostawał na niej przez 36 tygodni. W 1983 roku wokalistka wydała swój drugi album „Branigan 2”, który zawierał kolejne 2 multiplatynowe hity: „Solitare" oraz mega hit Michaela Boltona – „How Am I Supposed to Live Without You". Rok 1983 to także piosenka „Imagination" z soundtracku do filmu „Flashdance". W 1984 roku artystka wydała trzeci studyjny album – „Self Control", z którego tytułowa piosenka stała się hitem na całym świecie i jest grana w stacjach radiowych do dziś. Album zawierał również kolejny cover znanej włoskiej piosenki „Ti Amo" oraz hity dyskotekowe „The Lucky One". 1985 artystka wydała kolejny album – „Hold Me" z takimi hitami jak:
„Hold Me", „Spanish Eddie" czy „I Found Someone". W 1987 roku Laura wydała kolejny studyjny krążek – „Touch" będący jednym z jej najlepszych. W ciągu lat 80-ych pojawiły się również kolejne soundtracki do filmów „Ghostbusters", „Body Rock", „Coming To America", oraz „Salsa".  Jednym z największych przebojów Laury była piosenka „I Believe”, śpiewana w duecie z aktorem Davidem Hasselhoffem, która była elementem ścieżki dźwiękowej filmu telewizyjnego „Słoneczny patrol”. Wystąpiła między innymi w popularnym w USA serialu „Chips", a także w filmach: „Mugsy's Girls" oraz „Backstage". Kilka jej utworów zostało również wykorzystanych w ścieżce dźwiękowej serii gier komputerowych „Grand Theft Auto". Artystka zagrała także główną rolę w musicalu „Love Janis" poświęconemu pamięci zmarłej piosenkarki Janis Joplin. Laura Branigan zmarła 26 sierpnia 2004 z powodu tętniaka mózgu.

Źródła: filmweb.pl,wikipedia.pl

Hazell Dean (właśc. Hazel Dean Poole) to ur. 27 października 1952 roku w Chelmsford wokalistka i przedstawicielka brytyjskiego Hi-NRG. Jej najbardziej znane hity to „Searchin' (I Gotta Find a Man)", „Whatever I Do (Wherever I Go)" i „Who's Leaving Who".
Karierę rozpoczęła w połowie lat 70tych występując w klubach. Dwukrotnie stawała do eliminacji Konkursu Eurowizji, lecz bezskutecznie.
Pierwszy sukces odniosła w 1984 r. wraz z singlem „Evergreen/Jealous Love", który uplasował się na 63 miejscu UK Singles Chart. Jednakże dwa miesiące później Hazell trafiła do Top 10 wraz z „Searchin' (I Gotta Find A Man)" zajmując 6 miejsce. Po sukcesie tego utworu Dean zadebiutowała w londyńskim gejowskim klubie Heaven, zdobywając zwolenników wśród społeczności homoseksualnej i ciesząc się ich wsparciem podczas całej swojej kariery. Występowała na imprezach Gay Pride w Wielkiej Brytanii i za granicą.
Nawiązując współpracę z producenckim trio Stock, Aitken & Waterman wydała „Whatever I Do (Wherever I Go)", który był ponownie napisanym utworem Michaela Prince'a „Dance Your Love Away". Nagranie odniosło największy jak do tej pory sukces, osiągając  4 miejsce na wymienionej wcześniej UK Singles Chart. Było też pierwszym takim sukcesem dla producenckiej trójki.
Dalsze single wokalistki - „Back In My Arms (Once Again)" oraz „No Fool (For Love)"nie cieszyły się już takim powodzeniem plasując się poza 40stką. Nagrania te wchodziły do albumu „Heart First” (1984), pierwszego albumu za który Stock, Aitken, Waterman byli w swojej karierze odpowiedzialni, a który nie sprzedawał się dobrze i nie odniósł sukcesu. Za niepowodzenie to odpowiadała według wokalistki słaba promocja albumu i niekorzystny czas wydania go.
Rok 1985 to dla Hazell podpisanie kontraktu z EMI Records i wydanie singla „They Say It's Gonna Rain", który okazał się numerem 1 w Południowej Afryce. Trzy lata później wokalistka znów odniosła sukces, tym razem z singlem „Who's Leaving Who”. Utwór ten pierwotnie wykonywała Anne Murray, lecz dla Hazell został przekształcony na styl Hi-NRG. Wersja Brytyjki zdobyła większe uznanie i stała się jej największym międzynarodowym sukcesem. Hazell trafiła do topowej 10tki w Wielkiej Brytanii, gościła też na listach przebojów w USA.
W latach 90tych Dean przeniosła się do Lisson Records, gdzie współpracowała z Philem Hardingiem i  Ianem Curnowem (duet stojący za hitami Mel & Kim, Bananaramy, Ricka Astleya, Depeche Mode, Erasure, Pet Shop Boys, Kylie Minogue i innych).
Po tym jak single „Love Pains” oraz „Better Off Without You” przeszły bez echa, wokalistka powróciła do współpracy z Ianem Levinem, angielskim DJem, producentem i autorem piosenek, który remiksował i produkował jej utwory w połowie lat 80tych.
W 1996 roku ukazał się album „The Winner Takes It All”, na który składały się covery piosenek Abby, a trzy lata później Hazell wydała cover „Livin’ On A Prayer” Bon Joviego.
W roku 2007 ponownie wróciła do nagrywania z Levinem. Powstał wtedy utwór „Trade Him For A Newer Model”, który pojawił się na kompilacyjnym albumie „Disco 2008”. W tym samym roku na YouTube ujrzał światło dzienne wideoklip do tego utworu.
Z okazji wznowienia przez Cherry Red Records  albumu „Heart First” na początku 2010 roku, opublikowano na iTunes wiele piosenek Hazell w wersjach do tej pory niedostępnych oraz nie wydanych wcześniej remixów.
Dwoma ostatnimi jak do tej pory albumami wokalistki są „In The Name Of...” z 2013 r. oraz „Nightlife” z 2015. Dean nadal występuje na żywo i okazyjnie nagrywa z różnymi producentami.

Kit Rolfe to angielska wokalistka, była liderka Belle And The Devotions - tercetu, który reprezentował Wielką Brytanię na Konkursie Eurowizji w 1984 roku z utworem „Love Games” (7 miejsce).
Kit rozpoczęła karierę studyjną prawdopodobnie w 1981 roku - już wtedy udzielała wokalu na albumie „Russian Roulette” projektu Zen. W tym samym roku usłyszeć ją możemy na albumie Video Kids - „Never Too Young To Dance!”. Rok później występowała już jako wokalistka grupy Vega. Zespół ten wydał jeden album „Nostradamus” (1983) i był promowany przez single „Nostradamus” oraz „Mother Egypt”.
Kit pierwszą styczność z Eurowizją miała już w 1983 roku, dając chórki w grupie Sweet Dreams. W tym samym roku współpracowała z Judy Cheeks, także udzielając chórków na albumie czarnoskórej wokalistki.
W latach 1983-84 Kit należała wraz z Laurą James i Lindą Sofield do tria Belle And The Devotions. Dziewczyny po wygraniu brytyjskich eliminacji do Konkursu Eurowizji zdobyły dużą popularność i uwagę mediów, jednak grupa rozpadła się niedługo po występie na Eurowizji. Samo wystąpienie na imprezie wzbudziło kontrowersje i zostało wygwizdane przez lożę prasową. Ich wykonanie miało ponoć przypominać hołd dla The Supremes, a dziewczynom towarzyszącym Kit zarzucano, że nie śpiewały na żywo. Na łamach The Sun pojawił się oszczerczy artykuł, jednak po przegranej sprawie sądowej dziennik musiał przeprosić.
Lata 90-te przyniosły Kit współpracę m.in. z Paulem Parkerem (album „Destiny”) i Brianem Conleyem (album „Sings”).
Kariera Kit przetrwała ponad 25 lat. Przez pięć lat występowała też na statku wycieczkowym Minerva, odwiedzając kilka kontynentów.
Zarówno na płaszczyźnie zawodowej jak i prywatnej wokalistka przyjaźni się z Hazell Dean (Hazell jest matką chrzestną córki Kit).