Dlaczego synthpop to najlepsza muza :-)

...z tej samej płyty Celebrate The Nun (Continuous, 1991) :
http://s25.yousendit.com/d.aspx?id=0I85172GVD6OW3JQM1MXQL8IDU

Piosenki przez Ciebie zamieszczone brzmia bardzo podobnie do wspolczesnych produkcji synthpopowych choc powstaly kilkanascie lat temu! Czyzby w tym gatunku muzycznym byl tak maly progres?
W kazdym razie, pioseneczki sa fajne, choc brak im troche wykopu, czegos co od pierwszego uslyszenia rzuci na kolana. Ma to tez zalete o ktorej zreszta Ty i Chimera wspominacie - te piosenki mozna sluchac godzinami
Dzieki za rekomendacje! Przy okazji dowiedzialem sie skad nasz polski zespol NUN mogl wziac inspiracje do nazwy swojej grupy (oficjalnie: to bog egipski, bog bogow)

nigdy sie do tej muzyki nie przekonam, choć chyba od zawsze moooocno się starałem. może za mocno... dobijają mnie imho dwie największe jej wady: stawianie całej siły na uwodzenie słuchacza bajerami elektronicznymi i wyprute z emocji wokalizy. oczywiście upraszczam, ale głównie własnie o to chodzi. no bo sama muzyka nie opiera się tutaj na jakimś ciekawym pomyśle, ale na różnych dźwiękowych błyskotkach, które to - przynajmniej na moje czucie muzyki - mają byc tylko dodatkiem do głównego dania. same melodie to jakieś popierdółki, prościutkie pierdu-pierdu, które dzięki wymyślnym barwom instrumentów (oraz zwykle nieco konkretniejszym tekstom) mają stać się soczyste. tak naprawdę - upraszczając po raz kolejny - to wciąż ta sama piosenka, śpiewana byle jak, ale wciąż z nowo wygenerowanymi (ciekawymi) samplami. może gdyby wsadzić w to porządny z jajem głos to nabrałaby całość rumieńców. dla mnie to co pokazałeś tu z Celebrate the Nun to mdłe, zupełnie bez wyrazu pioseneczki, które od kilku dni puszczam sobie po kilka razy, ale nic... no żadnego drgniena w sercu. i tak tez było z wszystkimi płytami i zespołami, które polecałeś. a kiedyś trząsł mną Front 242 - do dzisiaj nie wiem jakim cudem

ps. jednym z moich ulubionych zespołów jest DM, bardzo lubię Erasure, mogę godzinami słuchać Tangerine Dream lub Klausa Schulze, więc nie stronię od elektroniki. na każdej z płyt, które polecałeś coś tam zawsze znalazłem ciekawego (np. Praga Khan - Lord Lord Lord), ale w zasadzie z każdą inną płytą z jakiegokolwiek gatunku muzycznego dzieje się podobnie

ps2. gdybym kiedykolwiek miał kiedyś zająć się muzyką, to postawiłbym właśnie na ten gatunek

ps3. musiałem wreszcie to napisać i zamknąć sobie pewien etap w życiu

ps4. a cholerka najnowszą płytką Daft Punka zasłuchuję sie na śmierć, mimo że strasznie zakwaszona i ponapychana dźwiękami z samego dna elektronicznych piekieł - jak to się dzieje... ale przecież tam tyle smakołyków. tak imho powinna wyglądać mocna elektroniczna muza ! może to dlatego, że (na szczęście!) ci francuzi jeśli już "śpiewają' to tylko sztucznie generowanymi dźwiękami ))

ech, z tym Daft Punkiem to się sporo namęczyłem nim sie przekonałem i również zakochałem. pierwsza płyta trafiła do mnie jako przedsmak nowej fali muzyki house z Francji i zupełnie przepadła, gdyż za boga nie potrafiłem jej upchać w szufladzie z moim spojrzeniem na ten gatunek. zresztą po rok później pojawił się Air i jedna z moich płyt wszechczasów (Moon Safari), która jest jednym z niewielu powodów, by żyć nadal, bo po śmierci na pewno nie dane nam będzie rozkoszować się tak pięknymi dźwiękami. no i DF wrócił do mnie dopiero z drugą swoją płytą, a wtedy zmiękło zupełnie moje serducho, przygarnąłem i pokochałem także pierwszy krążek i czekałem na więcej. nowa płytką okazała się dla mnie - mimo poprzedzających ją "zajawek" - lekkim zaskoczeniem. myślałem, że chłopaki muzycznie zmiękną i pójdą jednak drogą wyznaczoną przez LP Discovery, ale okazało się,  że to będzie bardzo kwaśny rok