Przyczyny rozpadu Modern Talking i solowe osiągnięcia po...

Czy ktoś wie, czy Thomas ma jeszcze ten wisiorek?



misiaczek


PS: przy okazji, bo nie widzę "wewnątrz" wątku opcji zaproponuj głosowanie, mam apel do adminów:
moja propozycja głosowania

Pytanie mam takie: Kto, tak na prawdę, odpowiada za rozpad Modern Talking:

• Nora Balling
• Thomas Anders
• Dieter Bohlen

Ciekaw jestem waszych opinii (tylko bez ściemy, szczerze i po przemyśleniu )

Msiaczek, czy ty tak musisz kolorować swoje posty? Źle się to czyta.
Gratuluję Robertowi bardzo dużej wiedzy na ten temat, ale chciałbym wiedzieć, czy wszystkie fakty przez ciebie opisane mają jakieś potwierdzenie autentycznosci? Czy to aby nie wyssane z palca? Bo takiej całkowitej prawdy, to się raczej nie dowiemy. A to ze zględu na tuszowanie niektórych faktów przez samych członków MT.

Po zakończeniu działalności Modern Talking jedyną i naturalną alternatywą dla Thomasa stałą się kariera solowa, niemniej tuż przed jej rozpoczęciem Anders wraz z żoną spróbowali swoich sił jako producenci odpowiedzialni za próbę wylansowania nowego zespołu o nazwie „Man-X”. W skład tego zespołu wchodzili Heinz Oho, Dieter Muller i Mannfred Zimmerman.
Prawdopodobnie sam projekt powstał przy okazji szukania muzyków przez Thomasa na pierwszy solowy album, natomiast złośliwość losu polega na tym, że podobnie jak Anders nie chciał by jego nazwisko kojarzono z Modern Talking przed wydaniem singla „You’re My Heart, You’re My Soul”, tak wyżej wymienieni muzycy nie chcieli zostać wyłącznie muzykami studyjnymi, a zaistnieć na rynku muzycznym pod swoją nazwą.

Ostatecznie stanęło na tym, iż Tom wraz z żoną zostaną producentami grupy.

Po dwóch singlach: „Waiting So Long” oraz „I Believe”, które nie odniosły oczekiwanego sukcesu projekt „Man-X” upadł, zaś Anders skoncentrował się na swojej karierze solowej - jednakże żaden z jego siedmiu pierwszych albumów nie był sukcesem na miarę płyt niemieckiego duetu.

Dieter Bohlen jeszcze przed rozpadem Modern Talking założył grupę Blue System (początkowo jako tzw. Solo Project, co wyraźnie zostało zaznaczone na pierwszych singlach: „Sorry Littre Sarah” oraz „My Bed Is Too Big”). Tak naprawdę sam zespół pojawiał się wyłącznie na koncertach, zaś poza nimi składał się wyłącznie z Dietera Bohlena, Louisa Rodrigueza (do 1994 roku) oraz chórzystów.

Ciekawostką i ewenementem w tamtym okresie było umieszczenie na listach przebojów w Polsce jednocześnie aż 3 nagrań Didiego: Modern Talking – „Locomotion Tango” (singiel wydany wyłącznie w Hiszpanii), Blue System – „Gangster Love” (nigdy nie wydany na singlu) i C.C.Catch – „Backseat Of Your Cadillac”.

Dieter wraz z nowym zespołem wydał 13 płyt i odnosił nieporównywalnie większe sukcesy niż Anders, choć nie tak duże jak we wspólnym przebojowym duecie.
Ponadto z powodzeniem pisał muzykę dla innych wykonawców. Współpracowali z nim tacy artyści jak Bonnie Tyler, Chris Norman, Engelbert Humperdinck, Les McKeown, Roger Whittaker, Errol Brown oraz zespoły Die Wildecker Herzbuben czy Smokie. Spod jego ręki wyszły między innymi 4 single Majora T., dwa dla Hit The Floor, cudowna ballada dla Lorry "Bonnie" Bianco, jak również nagranie wykonane w duecie z Dionne Warwick, a umieszczone na szóstym albumie Blue System - "Deja Vu" i zatytułowane "It's All Over". Ponadto w tym czasie pojawiły się trzy soundtracki autorstwa Didiego (z których jeden - "Rivalen der Rennbahn" („Rywale z Wyścigów Konnych”) sprzedał się w ponad milionowym nakładzie. Kolejne dwa ukazały się do „ZORC - der Mann ohne Grenzen” i „Die Stadtindianer”.

Do tego wszystkiego należałoby jeszcze dołożyć trzy piosenki Bohlena na konkurs Eurowizji, w tym dwie w jednym 1989 roku:
„Flieger” dla Nino De Angelo (reprezentującego Niemcy – która zajęła miejsce 14 w konkursie) oraz dla Thomas’a Forster’a - „Nur ein Lied” (reprezentującego Austrię – miejsce 5 w konkursie).

Trzecim nagraniem na Eurowizję było w 1992 r. „Zusammen geh'n” w wykonaniu Tony’ego Wegas’a reprezentującego Austrię które zajęło 15 miejsce w konkursie europejskim.

Trzeba również odnotować, iż w 1994 roku Bohlen sprzedał swoją 100-milionową płytę.
W tym samym roku zmienił jednak charakter swojej muzyki na bardziej dance'owy i zakończył współpracę z wieloletnim współproducentem Luisem Rodriguezem.

Początkowo przyniosło to sukces w postaci przebojowego singla „Laila”, niemniej był to początek końca zespołu i kolejne płyty Blue System w zmienionej stylistyce muzycznej sprzedawały się coraz słabiej.
Ostatnia "Here I Am" (pisana „na kolanie” w związku z wiadomym już come back MT i pracami związanymi z nagrywaniem albumu „Back For Good” zawierającym największe przeboje Modernów w nowych aranżacjach) była wręcz porażką.

Najprawdopodobniej zatem przyczyną reaktywacji jednej z najbardziej rozpoznawalnych grup lat 80-tych były pieniądze.

Nie ukrywajmy, iż rozwód Dietera z Veroną i coraz słabsze wyniki sprzedaży kolejnych albumów Blue System spowodował wyciągnięcie ręki do Andersa.
Sam Thomas, który z kolei nie dorobił się fortuny na solowej karierze w Stanach, a był w trakcie podziału majątku (najpewniej na jego niekorzyść) z kończącego się małżeństwa z Norą również potrzebował pilnie gotówki i nie mógł odrzucić tak intratnej propozycji. Interesy finansowe obu Panów spowodowały zatem odłożenie animozji na bok i doprowadzenie do wzajemnego pojednania, a w konsekwencji wielki come back zespołu Modern Talking w 1998 roku.

Norę opisałem pokrótce już wcześniej, zatem nietaktem byłoby nie wspomnieć kilku słów o Veronie.

Urodzona 30.04.1968 w Boliwii a dokładniej w La Paz - Verona Feldbush to była Miss Niemiec (1993), a także Miss Intercontinental World (1993) oraz Miss American Dream (1995) ma za sobą „karierę” filmową, muzyczną i telewizyjną (prowadziła w niemieckiej telewizji program erotyczny ”Peep”).

Małżeństwo Dietera z Panią Feldbusch trwało raptem trzydzieści dni, a rozwód kosztował go pół miliona marek (jak stwierdził sam Bohlen: "żadna kobieta nie dostała nigdy więcej za piętnaście wspólnych nocy").
Pieniądze jakie zażądała Verona za rozwód bardzo uszczupliły kieszeń Didiego.

Wracamy jednak do tematu…

Niewątpliwy brak sukcesów w ostatnim okresie u obu Panów oraz co ważniejsze kończące się pieniądze z odcinanych kuponów Modern Talking z lat 1984 – 1987 i strata pieniędzy u obydwu w związku z rozwodami, zaś z drugiej strony dość dobre w tym czasie stosunki Bohlena z Andersem spowodowały, że 16 marca 1998 ukazał się singiel "You're My Heart, You're My Soul ‘98" zawierający nowe wersje tego przeboju.

Dwa tygodnie później w sklepach pojawił się album "Back For Good" zawierający nowe wersje największych przebojów grupy oraz cztery premierowe piosenki i okazał się niesamowitym sukcesem - dotarł bowiem do pierwszego miejsca w Niemczech i przez rok utrzymywał się na liście 100 najlepiej sprzedających się albumów osiągając status poczwórnej platyny. Również w innych państwach płyta zdobyła statusy od złotej po podwójnie platynową – np. w Polsce.

Wydany na początku 1999 roku album "Alone" potwierdził, że zespół powrócił na dobre.
W związku z tym Panowie wydawali kolejne płyty i single, z których największym sukcesem w kolejnych latach okazał się singiel "Win The Race".

C.D.N.

Robert sorki za przejęzyczenie z imieniem....Bez urazy..:D

Słyszalem też, że jednym z powodów rozpadu grupy były kłótnie Detera z Thomasem o podział zysków z koncertów. Czyli jak zwykle poszło o pieniądze. Oprócz tego sam Anders coraz bardziej nastawiony na zyski, zaczął wyjeżdżać na koncerty sam bez Dietera, by zgarnąć cały zysk. Dietera to zezłościło - od słowa do słowa i grupa rozwiązana ostatecznie w 2003 p.

Robercik czekam z wypiekami na twarzu na kolejne informacje na temat rozpadu MT:)
Pozdrawiam serdecznie

p.s. oby takich jak Ty,udzielających się na Top  było więcej 

Pod koniec 2002 roku Dieter Bohlen zaangażował się jako juror w program "Deutschland sucht den Superstar" będący niemiecką wersją "Idola". Singiel z jego piosenką "We Have A Dream" wykonywany przez finalistów tego programu okazał się strzałem w dziesiątkę i Bohlen podjął dalszą współpracę z DSDS.



Pisząc muzykę dla jego uczestników Didi odnosił kolejne sukcesy porównywalne jedynie z tym, co działo się w latach największej świetności Modern Talking, zaś jego kolejne produkcje docierały na szczyty niemieckich, austryjackich i szwajcarskich list przebojów.
Ofiarą tego zaangażowania w Idola stał się jednak zespół Modern Talking. Wyszedł co prawda nowy singiel i album i obydwa były sporymi sukcesami („TV Makes The Superstar” i „Universe”), ale grupa przy zaangażowaniu Dietera w DSDS nie miała przed sobą równie wielkiej przyszłości.

Bohlen zdecydowanie więcej czasu bowiem poświęcał opiece nad karierami gwiazd DSDS niż na własny zespół. Taka działalność dla MT nie miała dalszego sensu.

Z zaplanowanej trasy koncertowej po wydaniu płyty „Universe” odbyły się tylko dwa koncerty. Pierwszy z nich 7 czerwca w Rostocku - tam poinformowano o końcu działalności grupy, drugi - pożegnalny - 21 czerwca 2003 roku w Berlinie.
Dwa dni po ostatnim koncercie ukazał się pożegnalny album, będący w praktyce składanką zawierającą wszystkie piosenki Modern Talking jakie ukazały się na singlach.

Thomas w liście do fanów napisał, że nie rozstają się z Dieterem w kłótni, jednakże kilka miesięcy później, przy okazji wydania drugiej książki Bohlena okazało się jakie naprawdę stosunki panują między nimi. Zresztą i wcześniej można było zobaczyć wzajemne relacje Thomasa i Dietera (pomimo wersji oficjalnej, iż ma żadnych wzajemnych nieporozumień) o czym świadczy jedno ze zdjęć zrobionych podczas ostatnich konferencji prasowych...



Rozpoczęło się od tego, iż w maju 2003, Dieter Bohlen wyruszył wraz z finalistami DSDS w trasę koncertową po Niemczech. Już jakiś czas temu padła propozycja, by w tym samym czasie Modern Talking dał kilka koncertów w USA jednak Bohlenowi niezbyt to odpowiadało i ostatecznie do Stanów pojechał jedynie Thomas notabene bez zgody Didiego. Wystąpił tam z repertuarem i muzykami Modern Talking (co zresztą wyraźnie napisano na plakacie).

Dieter twierdził potem, że Thomas wystąpił tam jako Modern Talking i z tego tytułu należą mu się pieniądze. Stosunki między Panami były już od jakiegoś czasu napięte, ale ta sprawa przelała czarę goryczy.

To właśnie w tym okresie powstało powiedzonko "gitarzysta Thomasa Andersa". Podczas jednego z wywiadów dla niemieckiej prasy Thomas powiedział: "Dla Amerykanów liczył się wokalista, dla nich to ja byłem Modern Talking. Gitarzysta jest sprawą drugorzędną". Niemieccy satyrycy natychmiast podchwycili temat, i tak oto Dieter Bohlen stał się gitarzystą Thomasa Andersa.



Bohlen w związku z tym przywdział specjalnie dla prasy koszulkę z takim właśnie napisem i próbował obrócić wszystko w żart.

Nie mniej jednak jego pamiętliwy charakter spowodował, że w swej drugiej książce "Hinter den Kulissen" w niezbyt miły sposób opisał Thomasa. Nazwał w niej Andersa „człowiekiem chciwym, leniwym i bez skrupułów”. Thomas (który miał za sobą poparcie większości fanów Modern Talking) bronił się: "Wszystko, czego Bohlen już nie potrzebuje, zaczyna traktować jak zwykle bagno".



Wydanie książki najpierw zostało przez Thomasa opóźnione, potem ocenzurowane (fragmenty znieważające Thomasa zostały usunięte), a sprawą ostatecznie zajął się sąd, który orzekł, iż Dieter za szkalowanie Andersa ma zapłacić na cel charytatywny 60 tys. € i nie będzie już żadnych kolejnych rozpraw.

Tak mniej więcej wyglądało obrzucanie się błotem przez obu Panów wzajemnie.

Pieniądze, chęć coraz większej sławy u Dietera i charaktery obydwu Panów a szczególnie w tym wypadku Bohlena doprowadziły do definitywnego rozstania i drogi z której nie ma już niestety powrotu.
Zatem w przypadku pierwszego rozstania w 1987 r. wina leży po stronie Thomasa kierowanego przez Norę - rozpad w 2003 roku zdecydowanie obciąża Dietera.

W trakcie reaktywacji od 1998 do 2003 roku Modern Talking wydał: 6 albumów + tzw. album pożegnalny zawierający wszystkie singlowe przeboje zespołu zatytułowany "The Final Album", 12 singli, 2 single specjalne wydane dla fanów i DJ'ów, ukazały się liczne płyty składankowe oraz lokalne wydania maxisinglowe jak np. "Brother Louie '99" dostępny wyłącznie na terenie UK.



Odbyła się również sprawa sądowa dotycząca używania samej nazwy Modern Talking - nie mniej jednak sąd uznał, iż obaj Panowie mają do niej prawo - zatem ponownie jak w przypadku C.C.Catch której Didi założył sprawę o pozbawienie pseudonimu - również i tym razem ją przegrał...

C.D.N.

Źródła zdjęć:
www.technodisco.net
www.news-on-tour.de
oraz zdjęcie i skany własne

Dieter nadal z sukcesami kontynuował współpracę z DSDS. Singiel Alexandra „Free Like The Wind" został jedenastym numerem 1 w jego karierze. Dieter tym samym stał się pierwszym człowiekiem w Niemczech, który w jednym roku umieścił na szczycie niemieckiej listy przebojów aż pięć piosenek.



Oprócz singla Modern Talking - "TV Makes The Superstar", 24 listopada 2003 r. ukazał się singiel z piosenką „Believe In Miracles" w wykonaniu trzynastki finalistów drugiej edycji programu DSDS. Płytka z łatwością dotarła do pierwszej dziesiątki.



W rocznym podsumowaniu najlepiej sprzedających się płyt w Niemczech Dieter odniósł kolejny wielki sukces:
DSDS - „We Have A Dream", Alexander Klaws - „Take Me Tonight", Yvonne Catterfeld - „Für Dich" - tak wyglądała bowiem pierwsza trójka zestawienia najlepszych singli w 2003 r. w Niemczech. Do tego numerem jeden wśród albumów była cała płyta DSDS - „United".



Dalej było równie dobrze - rok 2004 bowiem rozpoczął się dla niego kolejnym numerem 1 - „Du hast mein Herz gebrochen" w wykonaniu Yvonne Catterfeld i drugą płytą z siedmioma napisanymi przez Didiego nagraniami dla Alexandra Klaws'a. Z tej też płyty pochodzi sztandarowe nagranie do filmu zrealizowanego przez stację RTL „Held der Gladiatoren" - które zostało napisane jeszcze w 2003 r.



Pracowity rok obfituje jeszcze w cztery poza „Du hast mein Herz gebrochen" piosenki na drugi już krążek Yvonne Catterfeld zatytułowany „Farben meiner Welt".

Rok 2005 był chyba najgorszy – jedno nagranie wydane na singlu dla The Nash – „Get It On” i rezygnacja z wydania całej płyty dla tego zespołu.

W roku 2006 wychodzi długo oczekiwana przez fanów Dietera pozycja, która miała nie dojść ostatecznie do skutku albowiem jej zapowiedzi miały miejsce jeszcze w 2004 roku i wszyscy stracili już nadzieję, że album i film wogóle się ukażą, a mianowicie soundtrack do filmu rysunkowego stanowiącego biografię Dietera – „Dieter Der Film”.

Film mimo wcześniejszych zapowiedzi w 2004 nie trafił ostatecznie do kin za to 4 marca 2006 pojawił się na antenie RTL bijąc rekordy popularności sobotniego wieczoru przed ekranem TV.

Sam soudtrack poza promującym go nagraniem „Gasoline" (co ciekawsze ukazał się do niego teledysk, zaś nie wyszedł singiel) zawiera dwa interesujące nagrania ze względu na wykonanie i słowa w nich zawarte.



Pierwszy z nich to premierowy „Shooting Star” w wykonaniu Modern Talking !!!. Zespół nie istniał już przecież od 3 lat i raptem pojawiło się zupełnie nowe nagranie. Wielu wówczas fanów wzięło to za kolejny come back zespołu. Jak się później okazało wokal do zwrotek został wzięty z kilku innych piosenek Modern Talking i poskładany w jedną całość, a co za tym idzie Thomas nie brał udziału w jego nagraniu.

Nie mniej było to z kolei pierwsze od 2001 roku nagranie zrobione przez Bohlen'a wspólnie z Luis'em Rodriguez'em. Ostatnim bowiem ich wspólnym nagraniem było w 2001 roku - „Rain In My Heart" - pojedynczy utwór umieszczony na 10 albumie MT zatytułowanym „America".

Tylko dwa nagrania w całej działalności Modern Talking nie ukazały się na regularnych płytach zespołu - „Down On My Knees" (dostępny wyłącznie na singlu „Juliet") oraz „Shooting Star" właśnie.

Drugie ciekawe nagranie z omawianego soundtracka to „Bizarre Bizarre” - jeśli posłuchamy bowiem jego intro od tyłu, usłyszymy głos Dietera mówiący: „es gibt nie ein Ende von Modern Talking" – „Nigdy nie będzie końca Modern Talking".

Telewizja RTL zaintrygowana, co tak naprawdę miał Bohlen na myśli, wysłała ekipę reporterów, aby zasięgnąć informacji u źródła. Dieter stwierdził, że jest za stary aby stać na scenie i śpiewać dyskotekowe piosenki, ale będzie szukał dwóch dobrze wyglądających młodych chłopaków, którzy mają to „coś" w oczach i możliwe jest, że po 2010 nastąpi powrót Modern Talking w nowym składzie, ale ze starymi piosenkami - zatem w choć zmienionej formie być może wszystko jeszcze przed nami

W 2006 r. pojawia się również płyta wraz z dwoma promującymi ją singlami dla Natalie Tineo – „Licht und Schatten”.

W tym samym roku Bohlen po raz kolejny próbuje również swoich sił w konkursie Eurowizji – pisząc dla rumuńskiej grupy Indiggo (siostry Mihaela i Gabriela Modorcea) nagranie „Be My Boyfriend”, które jednak nie wychodzi poza rumuńskie kwalifikacje.



Istnieją co prawda jeszcze dwa nagrania Bohlena dla tej grupy: "I Don't Need No Georgie Clooney" oraz "I'm Not Your Teeny Toy", niemniej oba nie zostają ostatecznie wypuszczone na singlu i można zapoznać się z nimi jedynie w wersjach wrzuconych przez grupę Indiggo do internetu.

Co ciekawe obie panie swoim zachowaniem podczas preselekcji na tyle dały się we znaki  organizatorom rumuńskim konkursu do Eurowizji, że typowana przez nie piosenka "I Don't Need No Georgie Clooney" na kolejny konkurs rok później nie została wogóle dopuszczona do preselekcji.

W końcu w 2006 ukazuje się także przepiękna ballada „Sad, Sad Love” w wykonaniu Ute Schönherr niestety do zdobycia wyłącznie w internecie - a szkoda bo jest to znakomity numer na singiel.

Dieter próbuje również zaatakować rynek japoński pisząc wraz z Colinem Campsie dość przebojowe nagranie "Soundscape", które pojawia się na singlu "Everlasting"  promującym album "Outgrow" koreańskiej wokalistki BoA.
"BoA" czyli "Beat Of Angel" (bo tak brzmi w rozwinięciu pseudonim jednej z najbardziej znanych koreańskich wokalistek muzyki pop, która osiadła w Japonii) między innymi dzięki temu nagraniu wskoczyła na pozycję pierwszą listy albumów sprzedawanych w Japonii na cztery tygodnie, zaś sama piosenka dotarła aż do 4 miejsca listy sprzedawanych singli w tym kraju.

W 2007 roku powstają dwa albumy dla Mark’a Medlock’a („Mr. Lonely” i „Dreamcatcher”) - kolejnego zwycięzcy edycji Deutschland sucht den Superstar.
Oba krążki pomimo przeważającej ilości balladowych, wolnych czasem lekko jazzowych kompozycji biją rekordy popularności.
Druga płyta zresztą zgodnie z napisem na okładce głosi, iż jest to wspólne dzieło Marka i Dietera do czego przekonuje wspólne wykonanie przez Panów dwóch piosenek: „Fly With Me” i „Only Forever”.

W tym samym roku dla zwycięzcy Das Supertalent (programu nadawanego przez RTL, w którym Dieter był jurorem) czyli Ricardo Marinello wychodzi płyta „The Beginning” na której znalazło się wśród 12 piosenek aż sześć nowych kompozycji Bohlena, aczkolwiek nie zrobiły oszałamiającej kariery być może dlatego, iż Ricardo jako tenor jest specyficznym wykonawcą.



Ponadto ukazuje się przepiękna ballada Didiego dla beFour na ich nową płytę – „Crying Heart”.

2008 rok to:

- płyta dla finalistów DSDS – „Fly Alone”, ale już bez rewelacji;
- dość dobra płyta dla Mark’a Medlock’a – „Cloud Dancer”;
- 4 nagrania na płytę Oliver’a Lucas’a – „Für dich”;
- singiel będący coverem jednego z nagrań dla Olivera w wykonaniu DJ’a Ötzi – „Noch in 100.000 Jahren”.

Bohlen zajmuje się również pisaniem książek - choć tak naprawdę jego słowa przelewa na kartki Katia Kessler.

Poza wspomnianą w poprzednim poście drugą książką zatytułowaną „Hinter Den Kulissen" (2003) atakującą wszystkich do których Dieter ma jakikolwiek żal z Thomasem włącznie, powstają kolejne tym razem już bez Katii:

- 2006 - „Meine Hammer-Sprüche" z cytatami Dietera pochodzącymi z DSDS;



- 2008 - „Nur die harten kommen in den Garten!" opisującej pokrótce finalistów 5 edycji DSDS (w tym Mark'a Medlock'a) oraz dającej kilka porad jak zrobić karierę;



- 2008 - „Der Bohlenweg. która jest kontynuacją porad z poprzedniej książki jak zrobić karierę (według Bohlena rzecz jasna).



Ponadto „Hinter Den Kulissen" oraz „Der Bohlenweg" wychodzą odpowiednio na 5xCD i 4xCD - czyta sam Bohlen ...