Skomentuj [ANKIETA]: Najlepszym albumem Depeche Mode jest ...

Chcesz wziąć udział w dyskusji?
Przeczytaj  .

Dla mnie zawsze najlepszą zostanie Speak&Spell. Kocham te wczesne klimaty lat 80-tych ! Choć zdaję sobie sprawę, że dalej było już tylko dojrzalej...  Chociażby "Music For The Masses" - miodzio, ale ... S&S jest najlepsza i będę tego zdania bronił do samego końca (mojego lub jej:))

Zdecydowanie  - "A BROKEN FRAME" i "CONSTRUCTION TIME AGAIN"  (wszystko do chwili ukazania się "Music For The Masses"- to był przełom ...koniec   a zarazem początek czegoś co przestało mieć dla mnie TEN BLASK)

Pozdrawiam.

hm....trudno jest wybrac z racji tej ze nie jestem rasowym "depechem"  slucham DM raczej wybiorczo to jednak jak dla mnie najlepszy album to "Violator" - jest jedyna plyta DM ktora  slucham od "deski do deski" - , 
   

World In My Eyes, 
Personal Jesus,
Halo, 
Enjoy The Silence,
Policy Of Truth,  to juz klasyka

Ciężko wskazać ten "najlepszy" krążek w dorobku grupy. Każdy ma w sobie to "coś".
Gdybym miał wybierać napewno wskazałbym "Speak And Spell" z Vincem Clarkiem , "Some Great Reward" no i "Violator" .
Dorobek grupy po roku 2000 znacznie mniej mi odpowiada (pomimo że muzyka jest bardziej dojrzała) ponieważ uwielbiam słuchać raczej proste brzmienia syntezatorowe
 

Też mam trudności z wyborem tego najlepszego.

W ankiecie wygrala moja ulubiona plyta zespolu. Zamast komentarza przytocze moze recenzje Tomasza Beksinskiego, ktora wiernie oddaje moje odczucia, szczegolnie odnosnie tekstow piosenek z tej plyty...
=======


DEPECHE MODE

Some Great Reward

(Mute, 1984)


Dlaczego Depeche Mode i dlaczego Some Great Reward? Wprawdzie płyta powstała prawie dwa lata po noworomantycznym boomie, należy jednak do najciekawszych w dorobku Depeche Mode - zespołu który stworzył własny styl i skupił wokół siebie własnych fanów, nie posługując się nigdy żadnymi rekwizytami z dyskoteki Steve'a Strange'a. Nie wolno nam jednak tej grupy pominąć, gdyż debiutowała w tamtych czasach, a jej debiut zbiegł się z eksplozją syntezatorowego szaleństwa. Początkowo Depeche Mode, kierowany przez Vince'a Clarke'a, tworzył repertuar zdecydowanie taneczny - jak Spandau Ballet. Na szczęście Clarke szybko odszedł, pozostawiając losy grupy w rękach znacznie ambitniejszego kolegi, Martina Gore. Od niezbyt jeszcze dojrzałej płyty A Broken Frame rozpoczął się w 1982 roku właściwy rozwój Depeche Mode.



Gore nie był "nowym romantykiem". Najlepszy dowód, że gdy inni lansowali szerokie marynarki, sterczące grzywki, kolorowe szaliki, Martin nosił zdecydowanie burdelowy outfit spod znaku S-M. Jednak w jego utworach odzwierciedlała się ewolucja naiwnych wyobrażeń nastolatków o życiu. Utwory Depeche Mode konfrontowały romantyczne marzenia z brutalną rzeczywistością, opowiadały o dojrzewaniu, o odkrywaniu prawd o miłości i seksie, o kształtowaniu przyszłości świata. Some Great Reward jest chyba najbardziej gorzkim rozdziałem w tym swoistym podręczniku dla nastoletniego idealisty. Gore demaskuje wszystko, podważa wszelkie marzenia, neguje nawet znaczenie wiary. Ludzie kłamią - prywatnie i w pracy (Lie To Me), są dla siebie bezinteresownie aroganccy (People Are People), obłudni lub despotyczni w miłości (Stories Of Old, Master And Servant), a prawdziwej szczerości lepiej się wystrzegać jak ognia (It Doesn't Matter, Somebody). Najbardziej przejmujący utwór zamyka płytę: Blasphemous Rumours. Wynika z niego, że Dobry Bóg niekoniecznie jest dobry - może my tylko chcemy, żeby taki był; on zaś stworzył nas jedynie po to, żeby mieć ubaw z naszych nieszczęść.


Kolejne płyty Depeche Mode, lepsze bądź gorsze muzycznie, były już tylko logiczną kontynuacją Some Great Reward. Można chyba zaryzykować twierdzenie, że ten muzycznie zróżnicowany i miejscami wręcz poetycki album stanowił jakby przestrogę dla "nowych romantyków": nie tędy droga, w świat należy wyruszać z maczugą, a nie wiarą w piękne słówka z kart XIX-wiecznej literatury.

=============


źródło: http://www.krypta.whad.pl/html/artykuly_muzyczne/strzal_w_dziesiatke.htm