Muzyka trzech pokoleń . Propozycje do cyklu audycji.

Dzięki za propozycje do audycji i już w tej chwili ustalam  program.

11 kwiecień Dire Straits
18 kwiecień OMD
25 kwiecień  święta
2 maj QUEEN
9 maj POLICE / STING
16 maj GENESIS / PHIL COLLINS
23 maj TALK TALK
30 maj THE BEATLES
6 czerwiec ROXY MUSIC / BRIAN FERRY
13 czerwiec ERASURE
20 czerwiec DEPECHE MODE
27 czerwiec EURYTHMICS
Po wyczerpaniu w/w listy pomyślimy o kolejnych prezentacjach wykonawców  i cały czas oczekuję propozycji z waszej strony.
  
                       pozdrawiam haze

a dziunio proponuje zjąć sie twórczoscią Vince'a Clarke'a - współzałożyciela depeche mode ,Yazoo i w szczegulnosci Erasure z Andym Bellem. pozdrawiam dziunio. a przy okazjii chłopaki z Erasure cały czas grają koncerty- najbliżej juz 27 czerwca w Berlinie

18 kwietnia godzina 20
                
                        
                                         Orchestral Manouvers In The Dark


Orchestral Manouvers In The Dark - brytyjski synthpopowy zespół powstał w 1979 roku. Grupę, która wyrosła na gruzach formacji The Id, założyli Andy McCluskey (wokal, gitara basowa) i Paul Humphreys (instrumenty elektroniczne). Pierwsze dwa albumy zespołu, "Orchestral Manoeuvres In The Dark" i "Organisation", ukazały się już w 1980 roku.
Szczyt popularności grupa osiągnęła w 1981 roku wraz z wydaniem krążka "Architecture & Morality", który zawierał przebojowe single "Joan Of Arc" i "Maid Of Orleans". Do 1988 roku ukazały się jeszcze cztery płyty ("Dazzle Ships", "Junk Culture", "Crush" i "The Pacific Age"), choć nie pozostały bez echa, to nie powtórzyły sukcesu "Architecture & Morality". Zafascynowany muzyką eletroniczną spod znaku Kraftwerk i Briana Eno, nie miałem pojęcia, że tytuł pierwszej z piosenek nawiązywał do "imienia" nadanego przez amerykańskich żołnierzy bombie, która została zrzucona na Hiroshimę.
   Od początku próbowaliśmy ruszyć to wszystko do przodu. Byliśmy odkrywcami. Nasz styl, skala użycia syntezatorów, była czymś bardzo oryginalnym. Lata 90. to już zupełnie inna bajka. Na szczęście syntezatory są znowu na czasie, więc i nasze granie wróciło do mody. Nowa generacja odrzuciła rockandrollowe frazesy. Udało się stworzyć coś, co się bardzo dobrze sprzedawało. Artystycznych wielkich ambicji przy tym nie miałem, ale nie żałuję tego. Wtedy właśnie ostatecznie przekonałem się, że tym światem rządzi kasa i zakłamanie.

Świat muzyki pop to okropne miejsce – mówi nam lider OMD. – Liczy się tylko kasa. Nikt nie myśli o sztuce, o pięknie, o treści i emocjach. Piosenki są produktami, jak paczka paluszków albo papier toaletowy. Nieraz zbierało mi się na wymioty.
Gdy kilka lat temu pojawiły się informacje o reaktywacji Orchestral Manoeuvres in the Dark  w oryginalnym składzie, fani nie kryli radości. OMD to przecież nie tylko kolejny zespół z lat 80., który wraca po latach z premierową muzyką. To przecież mistrzowie synthpopu, autorzy tak niezapomnianych przebojów, jak "Enola Gay", "Souvenir", "Joan of Arc", "Maid of Orleans" czy "Locomotion".

Kiedy zaczynaliście, robiliście wszystko, żeby odciąć się od aktualnych trendów. Nazywanie zespołu Orchestral Manoeuvres In The Dark i śpiewanie o samolotach i rafineriach nie było chyba najlepszym sposobem na zostanie gwiazdą pop?
Ale my nie chcieliśmy zostać gwiazdami. Jak zaczynaliśmy, mieliśmy po 16 lat i traktowaliśmy muzykę wyłącznie jako hobby. Nawet nasi najbliżsi znajomi twierdzili, że robimy kompletny szajs. Szukaliśmy dla siebie dziwnej nazwy, żeby od popu się oderwać, nie być z nim kojarzonym. Kiedy sprzedaliśmy milion egzemplarzy naszego singla, najbardziej zaskoczeni tym faktem byliśmy my sami. To, o czym mówisz w pytaniu, wydawało się złym pomysłem, ale w rezultacie wypaliło.
 Poczuliśmy głód grania muzyki, której tak wiele zawdzięczamy. Zobaczyliśmy, że ludzie ponownie darzą ją szacunkiem. Wróciliśmy, bo tak naprawdę nigdy nie chcieliśmy odchodzić.

Dlaczego więc odeszliście?

Nie byliśmy w stanie sprostać wymogom lat 90., tej całej generacji X, której nasza muzyka nie odpowiadała. Muzyczną sceną ponownie zawładnął wtedy rockandrollowy potwór. Ciężko mu się było przeciwstawić.

Nie lubisz rock'n'rolla?

Nie mam nic przeciwko. Ale przerażało mnie, że niektórzy zaczęli nam wmawiać, iż muzyka, która ewidentnie należała do przeszłości, jest przyszłością. Mam na myśli takie zespoły jak Oasis, cały ten britpop. Przyszłość? Co to k**** jest? Przecież to są lata 60.! W takich realiach czułem się bardzo depresyjnie. Do tego stopnia, że dałem sobie spokój z graniem. Miałem wrażenie, że marnowałbym swój czas. Oczywiście rozumiem, że każda nowa generacja odrzuca swoją poprzedniczkę, a nawet próbuje ją zabić. Tyle że w zamian powinna zaoferować coś nowego!

A może po prostu wszystko musi prędzej czy później zatoczyć koło?

Racja. Trudno nie zauważyć, jak stara jest szeroko pojęta muzyka rozrywkowa. Gdy tysiąc lat temu ktoś wsiadał na statek, mógł dotrzeć w miejsca, których nikt przed nim nie odkrył. A teraz? Cały świat jest na mapie. W muzyce jest podobnie. Nawet jeśli istnieją wykonawcy, którzy próbują mówić coś nowego, tak naprawdę robią to przy użyciu starych środków. Lady Gaga to nic innego jak kombinacja tego, co popkultura nam serwuje od dawna.

Sam masz spore osiągnięcia na polu muzyki pop – byłeś przecież twórcą i kompozytorem bestsellerowego projektu Atomic Kitten.

Zrobiłem to dla zabawy. Zdałem sobie sprawę, że mogę pisać świetnie piosenki, nie musząc ich wcale śpiewać. Miałem pełną kontrolę, niczym się nie przejmowałem. Przy okazji sprzedałem 10 milionów płyt [śmiech].
Co więc odróżnia nową płytę OMD od takiego produktu?

Choćby to, że aspekt finansowy nie ma dla nas aż takiego znaczenia. Nie potrzebujemy więcej pieniędzy na rachunki czy życie na wyższym poziomie. "History of Modern" powstało więc z właściwych pobudek – jedynym powodem, dla którego nagraliśmy ten album, była chęć tworzenia nowej muzyki i zaprezentowania jej światu.

Ale skoro sam zauważasz, że wszystko zostało już powiedziane, czy w pewien sposób również nie odcinasz kuponów od dawnej sławy?

To dobre pytanie. Nie będziemy ściemniać, że wymyślamy na nowo coś, co już zostało wymyślone. Nasz unikalny sposób tworzenia został przecież zdefiniowany na pierwszych czterech albumach. To one stanowiły dla nas punkt wyjścia, ale tylko na poziomie odnalezienia w sobie podobnego entuzjazmu i stylu. Do starej dźwiękowej palety dodaliśmy jednak sporo nowych kolorów.


Czujecie się więc retro-innowatorami?

Tak, dość poważnie zaawansowanymi wiekowo [śmiech]. Jesteśmy weteranami żeglującymi na postmodernistycznych falach, świadomymi, w jakim znajdujemy się położeniu i jakie trendy nas otaczają.

Tak szczerze – czemu ci się jeszcze w ogóle chce, skoro powiedziałeś niedawno, że branża muzyczna jest skończona?

Może z przekory? Poza tym naszym celem nie jest bycie częścią branży, lecz granie. Sytuacja przemysłu muzycznego przypomina Cesarstwo Rzymskie tuż sprzed swojego upadku. Zbliżają się multimedialni Wizygoci, którzy wkrótce zmiotą wszystko z powierzchni ziemi.

Ale przecież ludzie nie zrezygnują z muzyki!

Oczywiście, z tym zastrzeżeniem, że młoda generacja nie uznaje jej za coś istotnego, z czym można się identyfikować. Muzyka to ikona na pulpicie komputera. Można ją otworzyć, usunąć, przesłać dalej i skopiować. Owszem, bywa ważna, ale nie bardziej od filmu, designu, architektury czy mody. Młodzi ludzie są częścią multimedialnego krajobrazu, kreowanego przez iPody, cyberprzestrzeń, Facebooka, masowe media i gry komputerowe, ale nie prawdziwą sztukę. Nie mówię, że to źle, bo często mają z tego powodu szerszą perspektywę. Świetnym przykładem jest mój piętnastoletni syn. Muzyka to dla niego miły dodatek do życia. Tymczasem ja mógłbym spędzać całe godziny, słuchając płyt, czytając teksty i wpatrując się w książeczkę. Dla niego to nuda. Na szczęście są jeszcze koncerty, gdzie muzyka nadal jest najważniejsza

A pamiętasz wasz pierwszy koncert w naszym kraju w 1985 roku [na Stadionie Dziesięciolecia)?

Tak, i to bardzo dobrze. To był cholernie dziwny występ. Tego samego wieczoru nagrywaliśmy program telewizyjny w Niemczech, więc gdy przylecieliśmy do Warszawy, od razu zabrano nas na miejsce. Scena była na środku boiska, a publiczność znajdowała się bardzo daleko. Prawdę mówiąc, w ogóle jej nie widzieliśmy. Słyszeliśmy za to krzyk tysięcy osób. Pełen surrealizm! Wtedy nie mieliśmy pojęcia, że Polacy znali nasze nagrania z radia i kupowali nasze bootlegi [a raczej pirackie kastety . Coś fantastycznego. To dziwne, bo jest kilka krajów, jak Polska właśnie czy Włochy, Hiszpania i skandynawskie, gdzie nas nie zapraszają. Szkoda, bo chętnie byśmy do was przyjechali.

A dopuszczałeś do siebie myśl, że za kilka lat Polska i inne kraje bloku wschodniego mogą odzyskać wolność?

Zupełnie nie. Wychowałem się w realiach zimnej wojny, o której nagraliśmy nawet kiedyś płytę "Dazzle Ships". Prawdę mówiąc, jako dzieciak w ogóle nie wierzyłem, że kiedykolwiek się zestarzeję. Wydawało mi się nieuniknione, że ktoś naciśnie przycisk i wywoła wojnę nuklearną…

Taka możliwość nadal istnieje.

Tak, ale nie sądzę, by groziła nam ze strony Rosji czy nawet Chin. Większym zagrożeniem są różne radykalne ugrupowania terrorystyczne. Ich problemem jest to, że nie mają tak naprawdę własnego kraju, w którym mogłyby rozsiewać swoją ideologię. Rosja, Ameryka czy Chiny nigdy by siebie nie zaatakowały, bo wiedzą, ze wiązałoby się to z odwetem i olbrzymią katastrofą. Także dzięki temu status quo możemy nagrywać kolejne płyty i w miarę spokojnie myśleć o przyszłości.

Bardzo sceptycznie odnosisz się do dzisiejszego popu.

Tak jak powiedziałem: 30 lat temu można jeszcze było coś odkryć. Dzisiaj wystarczy wystąpić w "Idolu" czy "X-Factor" i już jesteś sławny, a przecież nie masz nic do powiedzenia. Robyn, Beyoncé Knowles, Ladytron, Lady Gaga – wszystkie je bardzo lubię, ale one podbierają najciekawsze pomysły sprzed lat. To samo działo się zresztą w latach 80., tylko że obok powstawały nie tylko interesujące jak dzisiaj projekty, ale też nowatorskie. Oczywiście można się inspirować, tak jak my Kraftwerk. Ale kopiowanie zabija, staje się pastiszem. Większość z muzyków, którzy tak jak my wracają po latach, zjada swój własny ogon. Kopiują to, co się sprzedawało, i to mi się nie podoba.

Tak. Mniej więcej w połowie lat 80., po wydaniu czterech płyt zaczęło się psuć w zespole. Zabiło nas myślenie, że musimy pisać piosenki, żeby sprzedać płyty. Przestaliśmy się tym bawić. Kiedy w 2006 roku zdecydowaliśmy się na wspólną trasę, by przypomnieć na żywo płytę "Architecture And Morality", znowu poczuliśmy radość z początku kariery.
W roku 1988 roku zespół OMD rozpadł się, a właściwie powstały dwa zespoły. Humpreys, Cooper i Holmes odeszli do The Listening Pool, natomiast McCluskey zebrał nowych muzyków z Liverpoolu i kontynuował działalność pod szyldem OMD. Zanim nowe wcielenie grupy rozpadło się w 1996 roku, muzycy nagrali trzy albumy i wylansowali dwa przeboje - "Sailing On The Seven Seas" i "Pandora's Box".

Po zagraniu kilku tras koncertowych weszli do studia, czego efektem jest jedenasty studyjny album "History of Modern", pierwszy od wydanego 15 lat temu albumu "Universal".
Nagrywając "History Of Modern", stałeś się trochę typem, z jakim walczyłeś, kiedy zaczynałeś karierę: starszym panem odcinającym kupony od przeszłości. Nie miałeś przed tym żadnych oporów?

Andy McCluskey: Nagranie nowej płyty było chyba największym wyzwaniem w karierze OMD. Co zrobić, żeby nie mówiono, że odcinamy kupony? W którą stronę pójść, żeby nie stać się starym muzycznym zgredem? Wraz z Paulem Humphreysem spojrzeliśmy wstecz, do czasu, kiedy zaczynaliśmy. Szybko doszliśmy do wniosku, że jedynym wyjściem jest nie udawanie kogoś innego, tylko pozostanie OMD.
Postanowiliśmy wrócić na dobre, bo nikt nam już nie mówi, co mamy robić, i nie mamy ciśnienia na pieniądze. Znowu robimy muzykę dla sztuki i przyjemności. Chociaż pewnie Andy McCluskey z 1980 roku powiedziałby mi teraz: co ty właściwie wyrabiasz, daj sobie spokój. To praca dla młodziaków, ty już nie masz nic do powiedzenia. Byłbym wtedy zaskoczony i w depresji, jeżeli wiedziałbym, że w wieku 50 lat będę jeszcze grał. Z drugiej strony myślę, że "History Of Modern" spodobałoby się młodemu Andy’emu, bo to po prostu dobra płyta.Nad nową płytą chcieliśmy pracować inaczej. Wykorzystać najnowsze technologie. Paul mieszka w Londynie, ja w Liverpoolu więc w mailach przesyłaliśmy sobie materiał i pomysły, ale to wszystko wydłużało proces. Szybko okazało się, że siedząc we dwójkę w studiu, wszystko idzie szybciej. Więcej jest między nami chemii. Tak jak dawniej używaliśmy komputerów.
Nie mamy ciśnienia, jak wielu młodych wykonawców, używania prawdziwych, analogowych instrumentów. W efekcie sposób nagrywania nowego materiału niewiele się zmienił. Zresztą wiele piosenek z "History Of Modern" powstało dużo wcześniej. Nie mamy w zwyczaju wyrzucania dobrych pomysłów.

2 Listopada 2011 roku dane mi było zobaczyć po raz pierwszy  i chyba po raz ostatni występ zespołu OMD na żywo. Miało to miejsce w Szkocji w Glasgow. W mieście gdzie zaczynali karierę. Dodam ,że    Glasgow to miasto niezwykłe to zagłębie , matecznik  artystów spod znaku pop i rock. Wymienię tylko kilku z nich, bo  przeczytanie pełnej listy  znanych nazwisk zajęłaby zbyt dużo czasu; DIRE  STRAITS, ANNIE  LENNOX, SIMPLY MINDS, COCTEAU TWINS, JIMMY PAGE   i wielu innych.


Ale wróćmy do  koncertu z 11 listopada ubiegłego roku. było to przeżycie , które utkwiło mi w pamięci. Usłyszałem wszystkie ich piosenki na żywo , które chciałbym usłyszeć. Liderzy OMD  czyli Andy Mc Cluskey i  Paul Humphreys byli w doskonałej formie muzycznej i  fizycznej. Andy  szalał jak młodzieniaszek po scenie grając na gitarze basowej. Kilka razy podczas koncertu zmieniał koszulę , bo ociekała od potu. Publiczność która wypełniła po brzegi Royal Hall w Glasgow reagowała żywiołowo na wszystkie piosenki  i momentalnie nawiązała kontakt z OMD. Nie widziałem , aby ktoś siedział , chyba ,że niepełnosprawni na wózkach  lub też niewidomi i ich psi przewodnicy. Wszyscy zebrani śpiewali z Andym i Paulem ich piosenki . Oprawę świetlną przygotowała firma Panasonic, która była sponsorem trasy History of Modern. Tło sceny stanowiły symbole  poruszające się w różnych kierunkach i konfiguracjach pochodzące z okładki płyty History of Modern. Co jakiś czas skaner  wyświetlał okładki płyt i teledyski do wykonywanych piosenek . Wyświetlane były też teksty listów adresowanych do OMD. Zobaczyłem wtedy kilka listów napisanych po Polsku. I tam wtedy poczułem się dumny, że dane było mi uczestniczyć w tym koncercie. 2 godziny minęło bardzo szybko – dwa bisy na zakończenie tj. Forever live and die oraz Secret. Nazajutrz w Szkockiej prasie ukazały się recenzje koncertu. Wszyscy rozpisywali się z entuzjazmem  o tym występie – okrzyknięto  najlepszym koncertem od ponad 20 lat. Miałem więc wielkie szczęście uczestniczyć w tym  wydarzeniu – słuchać i bawić się przy niezapomnianych przebojach tej wielkiej kapeli Orchestral Manoeuvres In The Dark.

Boney M proponuje:) dzieki i pozdrawiam:)

Jesli ktoś nagrywa dzisiejszą audycje (Queen) bardzo prosze o kontakt na PW

Poniedziałek 16 maja godzina 20
  Muzyka trzech pokoleń - Genesis/Phil Collins,Peter Gabriel, Mike and The Mechanics,Stevie Hackett,Tony Banks.

Serdecznie zapraszam.

Genesis  to grupa rockowa, przez krytyków uważana za jeden z fundamentów rocka. W  swojej historii  przechodziła różne okresy. Grała niemal wszystko od muzyki progresywnej począwszy poprzez soft rock skończywszy na typowym popie .Muzycy występujący przez lata w tej formacji byli wyjątkowo twórczy  - każdy z nich prowadził poza Genesis karierę solową  czego efektem są setki znakomitych płyt , chętnie słuchanych i kupowanych do dnia dzisiejszego na całym świecie.

Obecny skład zespołu
•   Tony Banks - instrumenty klawiszowe, gitara, śpiew (od 1967)
•   Phil Collins - perkusja, instrumenty perkusyjne, instrumenty klawiszowe, śpiew (1970-1993, od 2006)
•   Mike Rutherford - gitara, gitara basowa, śpiew (od 1967)
Byli członkowie
•   Peter Gabriel - flet, śpiew (1967-1975)
•   Steve Hackett - gitara (1971-1977)
•   Anthony Phillips - gitara, śpiew (1967-1971)
•   John Silver - perkusja (1968-1969)
•   Chris Stewart - perkusja (1967-1968)
•   Ray Wilson - śpiew (1996-1998)
•   Jonathan Mayhew - perkusja, chórki (1969-1971)
•   Nir Zidkyahu - perkusja (1997-1998)

Po nagraniu albumu The Lamb Lies Down on Broadway Peter Gabriel podjął w marcu 1975 r. decyzję odejścia z Genesis. Swoją funkcję pełnił aż do końca światowego tournée w tym samym roku. Dla krytyków i fanów wydawało się to jednoznaczne z zakończeniem jej istnienia.           

Genesis jednak przystąpiło do nagrywania nowego albumu oraz otworzyło konkurs na nowego wokalistę. Prace w studio przebiegają bez zakłóceń. Gorzej jednak z wyborem nowego wokalisty. Po przesłuchaniu setek kandydatów, nie znalezionego godnego zastępcy Gabriela. Okazało się jednak, że taki jest pod bokiem. W czasie studyjnej pracy nad nowym albumem, partiami wokalnymi zajął się Phil Collins. Miały zostać potem zastąpione przez nowego wokalistę, jednak ostatecznie zdecydowano się wydać płytę ze śpiewającym Collinsem. Od tego czasu zespół zaczyna przechodzić metamorfozę stylistyczną. Kolejny album Duke (1980) był mieszanką utworów o charakterze artrockowym i progresywnym z przebojowymi piosenkami pop-rockowymi . Okazało się to szczęśliwym wyborem. Nie tylko uratowało grupę, ale i rozpoczęło jedną z największych karier wokalnych w historii muzyki rockowej i popowej. Potem odchodzili kolejni muzycy sławni w światku rockowym odnoszący do dzisiaj sukcesy i po dziś dzień nagrywający wartościowe płyty. Byli nimi Stevie Hackett, Anthony Philips i później Ray Wilson.
Najpoważniejsza zmiana stylistyki nastąpiła jednak dopiero na albumie Abacab z 1981 roku. Dopiero tym albumem Genesis odciął się od swojego stylu z lat siedemdziesiątych. Wydany w roku 1983 album Genesis był rozwinięciem stylu z poprzedniego wydawnictwa i dzięki przebojowym utworom Mama i Home by the Sea odniósł olbrzymi sukces komercyjny.
Jeszcze lepsze wyniki sprzedaży uzyskała płyta Invisible Touch 1986. Jest to najbardziej popowy album w dorobku Genesis i najbardziej zbliżony stylistycznie do solowej twórczości Phila Collinsa. Niemniejszy sukces odniosło kolejne dzieło grupy We Can't Dance z 1991 roku.
W 1996 Phil Collins, który obok pracy w grupie rozwijał swą pełną sukcesów karierę solową, ogłasza odejście od grupy. Pozostali muzycy zatrudniają nowego wokalistę Raya Wilsona i wspólnie nagrywają album Calling All Stations. Album w zamyśle autorów miał być powrotem do progresywnych korzeni grupy. Nowy CD nie spotkał się jednak z wielkim zainteresowaniem. Ostatecznie grupa uległa "zawieszeniu".
Przez cały okres od odejścia Petera Gabriela świat przebiegały plotki o ponownym zjednoczeniu grupy. Stało się tak tylko raz, 2 października 1982 roku, by dać jeden koncert. Miał on pomóc w ratowaniu upadających finansów Petera Gabriela, spowodowanych stratami na festiwalu WOMAD (World of Music, Arts and Dance). Koncert okazał się dużym, choć jednorazowym sukcesem.
7 listopada 2006 roku zespół na konferencji prasowej ogłosił reaktywację w składzie Collins, Rutherford, Banks. Zespół w czerwcu 2007 roku wyruszył w trasę "Turn It On Again Tour" i 21 czerwca 2007 roku zawitał na Stadion Śląski w Chorzowie. Z każdego występu w ramach trasy jest dostępny zapis wysokiej jakości dźwięku nagranego na żywo z konsoli miksera. Ukazały się też reedycje starych albumów w wersji SACD 5.1 oraz na płytach winylowych.

A teraz pora na dokonania solowe wszystkich członków Genesis. Zacznijmy od Phila Collinsa. To chyba najbardziej płodny artysta członek Genesis. Nagrał 12 płyt solowych, oraz uczestniczył , bądź był kompozytorem czy producentem w pozostałych 53.Jego sprzedaż ale tylko solowych płyt wyniosła ok. 155 milionów egzemplarzy. Obdarowany został wieloma nagrodami muzycznymi i filmowymi .
Jego kariera artystyczna nie ograniczała się tylko do muzyki . Przez pewien okres z powodzeniem rozwijał karierę aktorską. Ba skończył nawet szkołę aktorską w Londynie w latach 70-tych. Zagrał w wielu filmach komponując do nich muzykę Z 1984 roku pochodzi piosenka Against All Odds .
   Potem zagrał i zaśpiewał w filmie Buster, Białych nocach, Mój przyjaciel Niedzwiedż i Tarzan i w wielu innych. Przypomnę teraz wielki przebój pochodzący z filmu Buster – Two Hearts.

Phil Collins jest twórcą i wykonawcą jednego z największych szlagierów lat 80-tych – o nieco smutnym przesłaniu odnoszącym się również  do teraźniejszego okresu – Another Day In Paradise.
Przy nagraniu piosenki  In The Air Tonight zaczęły się eksperymenty Collinsa z ustawianiem i nagrywaniem perkusji w studio , pewne nowinki do dziś trzymane są w tajemnicy. A nie jest tajemnicą ,że Collinsa zalicza się do wirtuozów tego instrumentu A więc przed nami In The Air Tonight.

Kiedy  Frida  ta z wielkiej ABBY dowiedziała się o nowych możliwościach brzmienia perkusji – zaprosiła do nagrania swojej płyty w 1982 roku Phila Collinsa i tak powstał wielki przebój Something's Going On. Z niepotwierdzonych do końca informacji wiem , że podczas nagrania tej piosenki studio nagraniowym Polar w Sztokholmie  perkusja ustawiona była na platformie , która pływała na wodzie i stąd takie jej brzmienie.

Peter Gabriel to też zacna postać w świecie i w historii muzyki pop rockowej. Po odejściu w 1975 roku z zespołu Genesis  - komponuje i nagrywa własne płyty. Pierwsze jego nagrania są bardzo cenione w branży , ale do łatwych nie należą , podczas dzisiejszej audycji skupimy się na jego największych przebojach. N a początek Sledgehammer.

Gabriel jest twórcą muzyki filmowej napisał ścieżki dźwiękowe do kilku filmów , najbardziej znane to Ptasiek i wielki hit nie tylko filmowy , lecz także fonograficzny – Passion .Żal było by nie zaprezentować też jego piosenki zaśpiewanej wraz z Kate Bush – Don’t give up.

Kolejnym muzykiem Genesis , który również prowadził działalność poniekąd solową jest i był MIKE RUTHERFORD , po zawieszeniu działalności przez Genesis  w 1985 roku założył wraz z kilkoma muzykami zespół o nazwie Mike and The Mechanics.  Największe sukcesy odnosiły  dwie płyty z 1985 MIKE + MECHANICS  z przebojem Silent Running i następna zatytułowana The Living Years. Przed nami zatem dwa nagrania mike’a i jego mechaników wspomniany wcześniej The Living Years oraz ……. .

Tony Banks grający na instrumentach klawiszowych podczas swojej solowej kariery nagrał 8 albumów – największy komercyjny sukces przyniosła mu płyta A Curious Feeling  z roku(1979).Tak więc niech i jego jedna kompozycja popłynie w dzisiejszej audycji.

Stevie Hackett to twórca 28 albumów solowych Steve Hackett jest wśród gitarzystów uznawany za wynalazcę techniki tapping, spopularyzowanej później przez Eddiego Van Halena. Orkiestralny, melodyjny styl Hacketta w rocku jest bardzo charakterystyczny, technicznie trudny do naśladowania, i ceniony jako zasadniczo niepowtarzalny w muzyce rockowej. Muzyk posiada także krytycznie uznany dorobek w klasycznej muzyce na gitarę, jako wykonawca, aranżer, nauczyciel i kompozytor. Jego "Midsummer Night's Dream" była jedną z najlepiej sprzedających się płyt z muzyką klasyczną w 1997 roku.Anthony Phillips  gitarzysta i pianista rockowy grający artystycznego rocka.  Genesis,  opuścił po nagraniu dwóch albumów, by poświęcić się karierze solowej wydając szereg studyjnych albumów i komponując muzykę filmową. Najciekawszym w jego katalogu jest seria albumów prezentujących wczesna nagrania studyjne Genesis i własne etiudy gitarowe i inne utwory.Jego  dyskografia to 23  płyty.

Myślę ,że w telegraficznym skrócie przedstawiłem twórczość Genesis i jej członków w dzisiejszej audycji. Muzycy tej grupy są już coraz mniej aktywni zarówno na scenie jak  na rynku fonograficznym . Po pierwsze starość i kondycja fizyczna oraz coraz mniejsza sprawność manualna która potrzebna jest do walki z instrumentami aby czynić je sobie posłusznymi. Myślę ,że nie tylko trzy pokolenia słuchają ich muzyki , jakże różnorodnej. Każdy znajdzie w niej coś dla siebie. Wiem ,że następne pokolenia również pokochają ich piosenki.

30 maj godzina 20

Muzyka trzech pokoleń  -  The Beatles

Któż z nas świadomie , lub nieświadomie od czasu do czasu  zanuci piosenkę Beatlesów Do You Love Me , bądź Michelle.Pewnie każdy.  Na pewno widzieliśmy fragmenty ich występów , gdzie podczas ich koncertów tysiące , dziesiątki tysięcy szczególnie dziewcząt krzyczało i mdlało podczas ich występów. Na pytanie , co złożyło się na tak olbrzymi sukces zazwyczaj padają odpowiedzi: nieprzeciętny talent kompozytorski Lennona i McCartneya , działalność ich menażera Briana Epsteina, współpraca z producentem nagrań Georgem Martinem . Nieczęsto natomiast wymieniany jest inny  bardzo ważny , a może nawet najważniejszy czynnik – ich nieprawdopodobna pracowitość. Gdy osiągnęli  apogeum popularności , mieli za sobą kilka lat ciężkiej pracy.
Skład Beatlesów był przez wszystkie lata niezmienny czyli  Paul McCARTNEY ,John LENNON , George HARRISON i Ringo Starr. Zapewne jesteście ciekawi  dlaczego nazwali się The Beatles.  Otóż w gazetce muzycznej w Liverpoolu  - Mersey Beat  Lennon wyjaśnił  z dużym poczuciem humoru . Mieliśmy wizję – człowiek pojawił się na płonącej szarlotce i rzekł im: Od tego dnia po wsze czasy  jesteście The Beatles. Myśmy mu podziękowali i stwierdziliśmy ,że to jest dobry wybór.
 W latach 1963-1965 aktywność Beatlesów osiągnęła szczyt. To , czego dokonali w tak krótkim czasie , żaden inny zespół  czy artysta nie powtórzył do dnia dzisiejszego . Z mało znanego  lokalnego zespołu  w 1962 roku  zaledwie trzy lata później stali się najlepszą , najpopularniejszą  i najbardziej utytułowaną grupą rockową na świecie. Okres ten można byłoby skrócić o rok , gdyż w 1964 roku było o nich głośno, ale  rok później  kolejnymi płytami  udowodnili ,że nie są tylko gitarowym zespołem wykonującym przebojowe piosenki, ale przede wszystkim artystami  wytyczającymi nowe kierunki rozwoju całego gatunku.
Momentem przełomowym dla Beatlesów , było podpisanie  w czerwcu 1962 roku , kontraktu płytowego z wytwórnią EMI . Do tego czasu zdobywali popularność tylko tam , gdzie mogli zagrać koncert , toteż znała ich tylko liverpoolska i okoliczna młodzież . Możliwość nagrywania płyt  dawała im szansę wejścia w szerszy świat. Jednak sam fakt wydania pierwszych płyt  , jeszcze nie całkiem otwierał drzwi do sławy . Należało  zacząć ich umiejętnie lansować. Pod czujnym okiem Epsteina  , wsparci wrażliwym uchem Martina , Beatlesi solidnie zabrali się do pracy . Z chwilą wejścia do studia nagrań musieli podporządkować się wszystkim wymogom stawianym przez show biznes. Już jako profesjonaliści  zaczęli prowadzić działalność z coraz to większą aktywnością i swobodą wszędzie gdzie było to potrzebne i możliwe . Tak więc koncertowali , komponowali , nagrywali płyty ,występowali  w telewizji  , udzielali ogromne ilości wywiadów , jako aktorzy występowali w filmach fabularnych , a także byli częstymi gośćmi na antenie radia BBC.
Przez cały rok 1963 amerykański partner EMI, Capitol Records , bronił się przed wydawaniem płyt, zupełnie jeszcze nieznanych w stanach Beatlesów . Prawa do singli Please Please Me , From Me To You  oraz She Loves You  odsprzedano innym firmom . Dopiero piosenka I Wan’t To Hold Your Hand miała zdaniem Capitolu  szansę przyjąć się na amerykańskim rynku . I tak było. Ameryka oszalała na punkcie Wielkiej czwórki  i za parę dni w Nowym Jorku dziennie sprzedawano 10 tysięcy egzemplarzy płyt Beatlesów  na godzinę.
Jedyne prawdziwe piosenki jakie  kiedykolwiek napisałem to Help i Strawbery Fields Forever tak powiedział kiedyś Lennon . Był to okres kiedy  bardzo przytył i miał problemy z alkoholem . To był mój okres – grubego Elvisa  - wspomina.
All You Need Is Love   utwór powstał  z myślą o telewizyjnym programie Our World i częściowo został nagrany w studiu  telewizyjnym na oczach telewidzów. Transmisję obejrzało 400 milionów widzów.
Yesterday to najsłynniejsza ballada miłosna  McCartneya  , miała początkowo  bardzo nieromantyczny  tytuł  - Jajecznica. Doradzono Paulowi aby nagrał tę piosenkę z akompaniamentem kwartetu smyczkowego. Tak więc to nagranie wykonał sam autor. Yesterday jest ponoć najczęściej wykonywanym utworem grupy ma ponad 2500 wersji.
Początki ich kariery  to Liverpool i klub Cavern, oraz Star Club  w Hamburgu. Grali wtedy mnóstwo koncertów ich biografowie wyliczyli ,że od 1957 -1966 zagrali blisko 1400 koncertów . W tym w latach 1962-65 około 1000. Bywało ,że jednego dnia  pojawiali się w dwóch , lub w trzech różnych miejscach  ich repertuar był bardzo bogaty i urozmaicony. Od sierpnia 1960 do końca 1962 roku Hamburg był miastem pięciokrotnie odwiedzanym przez Beatlesów. Spędzili w sumie tam 10 miesięcy . Ogółem zagrali 279 koncertów, będąc na scenie ok. 800 godzin . Słowo koncert nie jest w pełni prawdą, do realiów ówczesnego życia muzycznego  Hamburga . Przede wszystkim grali  do tańca i do kotleta, i to z reguły  mocno podpitym bywalcom nocnych klubów . Grali po kilka godzin dziennie od poniedziałku do niedzieli .
Opuszczając kolorowy autokar , którym z końcem 1967 roku odbyli wspólnie „magiczną  i tajemniczą podróż” , każdy z Beatlesów  podążył własną drogą artystyczną. Oczywiście nadal byli zespołem, prowadzili wspólne interesy , które stały się najprawdopodobniej  czynnikiem ich łączącym  . Na przełomie 1967/68 roku wyraźnie zarysował się nowy model pracy kwartetu. Każdy z osobna , nieskrępowany niczym  realizował własne projekty. Co jakiś czas spotykali się w studiu, aby coś razem nagrać, po czym spokojnie wracali do swoich zajęć. Ich zawodowe kontakty nie ograniczały się tylko do studia . Od chwili założenia kilku firm pod wspólną nazwą APPLE , już jako biznesmeni prowadzili wspólne interesy. A z tymi interesami  , jak się później okazało nie było tak wesoło. Posiadanie tych firm skutkowało rozszerzeniem pola działalności . Każdy z Beatlesów  na swój sposób wyszukiwał nowe talenty warte inwestycji, nie tylko finansowej. Paul McCartney odkrył m. In. Mary  Hopkin, I pod kierownictwem Paula nagrała swój wielki przebój Those Were The Days .
Pod koniec 1964 roku okazało się ,że Beatlesi mają nadzwyczaj poważnych rywali  londyński kwintet The Rolling Stones. Owszem , działający już od pewnego czasu , lecz dotąd nie zagrażający ich pozycji. Owo dotąd  znaczyło koniec roku 1964 kiedy na brytyjskiej liście bestsellerów  ścięły się ze sobą dwa single I Feel Fine i Little Red  Rooster. Po raz pierwszy i ostatni , bowiem od tej pory  EMI  ustaliło nieformalnie , iż będą uzgadniać daty edycji płyt obu grup i ta umowa dżentelmeńska obowiązuje do dzisiaj.
Wydana 1 czerwca 1967 płyta Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, pierwsza nagrana po zaniechaniu działalności koncertowej, jest przez większość krytyków uznawana za najważniejszą płytę w historii. Jest to jeden z pierwszych albumów koncepcyjnych będący prekursorem progresywnego rocka.  Kolejnym wydarzeniem bez precedensu była pierwsza światowa transmisja satelitarna, w której wzięli udział Beatlesi. 25 czerwca w programie Our World w towarzystwie m.in. Marianne Faithfull, Micka Jaggera, Erica Claptona  Beatlesi wykonali na żywo kompozycję All You Need Is Love, która stała się jednym z hymnów ruchu hippisowskiego. Początek końca Beatlesów zwiastowała śmierć ich menedżera, Briana Epsteina, . Beatlesów ogarnęło przerażenie, ponieważ nie mieli pojęcia, jak znaleźć się w nowej sytuacji. W zespole zapanował chaos, który sprzyjał rodzeniu się konfliktów.. Skłóconych muzyków bezskutecznie próbował godzić i zachęcać do  komponowania i pracy George Harrison, zapraszając Erica Claptona na sesje nagraniowe do Białego Albumu, a także Billy'ego Prestona na niekończące się sesje do albumu Let It Be. Praktycznym końcem zespołu było ukrywane przed opinią publiczną odejście we wrześniu 1969 Lennona, ale za oficjalną datę rozpadu uznaje się 10 kwietnia 1970, kiedy Paul McCartney publicznie ogłosił swe odejście.
Od 1966 roku wokół Lennona  zaczęła się kręcić pewna japonka Yoko Ono. Początkowo  znajomość polegała na wymianie poglądów i pomysłów artystycznych, finansowaniu wystaw malarskich  - ponieważ Yoko była malarką. W 1968 kiedy  Lennon rozstał się z żoną Cynthią, natychmiast pojawiła się Yoko , która cierpliwie czekała  na odpowiedni moment, aby go zdobyć. John zafascynowany coraz bardziej jej osobowością i poglądami  na sztukę, zanim się obejrzał , był już całkowicie pod jej kontrolą. Odtąd tam gdzie był John tam była Yoko. Bez żadnych wyjątków. Lennon przyprowadzał ją nawet do studia  łamiąc przy tym święte prawo : żadnych żon czy przyjaciółek podczas nagrań. Pewnego razu Yoko podeszła w studio do mikrofonu aby zaśpiewać wraz z Lennonem. Tego pozostali Beatlesi już nie mogli mu wybaczyć. Kochali go jako przyjaciela, szanowali jego decyzje, ale jego nową przyjaciółkę znienawidzili.
Po kryzysie, jaki przeszedł Lennon w 1974 roku, związanym m.in. z kłopotami małżeńskimi i uzależnieniem od heroiny, artysta wycofuje się z życia publicznego, a także działalności studyjnej i koncertowej aż do 1980 roku. Po tej przerwie nagrywa płytę Double Fantasy, stanowiącą rodzaj muzycznego dialogu małżeńskiego z Yōko Ono. Piosenki Lennona z tej płyty zaskoczyły odbiorców niespotykanym dotychczas w solowej twórczości artysty ciepłem i optymizmem.
Wkrótce po premierze płyty, 8 grudnia 1980, około godz. 22:49, Lennon został postrzelony w bramie swojego domu Dakota (dosięgły go cztery z pięciu wystrzelonych kul) na Manhattanie przez Marka Davida Chapmana.
Wings – założony przez Paula McCartneya w 1971 roku zespół rockowy, istniejący do 1981 roku. W zespole zachodziło wiele częstych zmian personalnych. Przez cały okres istnienia tworzyli go Paul McCartney, Linda McCartney i Denny Laine. Od początku głównym twórcą i liderem był Paul McCartney, lecz także inni muzycy współtworzyli repertuar. Brzmienie Wings było bardzo zróżnicowane - od sielankowej łagodności i urokliwej stylistyki pop do porywającego rocka i bluesa .W 1977 roku grupie wielki sukces przyniósł singel  Mull of Kintyre .

Największym przebojem w całej solowej twórczości George'a) był My Sweet Lord, aczkolwiek Harrison przegrał później dotyczący tego utworu proces o plagiat kilku nut z piosenki żeńskiego zespołu lat 60. The Chiffons – He's So Fine; sąd przyjął możliwość nieświadomego plagiatu. Komentarzem do tej przykrej historii była sarkastyczna piosenka This Song z albumu Thirty Three & 1/3 (1976), w której gościnnie wystąpił Eric Idle z grupy Monty Python. Towarzyszył jej teledysk, którego akcja toczyła się na sali sądowej (sędzia prowadził rozprawę ze słuchawkami na uszach, sprawiedliwość nosiła przepaskę na oczach, etc.).
Harrison był inicjatorem idei charytatywnych koncertów rockowych: 1 sierpnia 1971 zorganizował w Nowym Jorku specjalny koncert dla głodującego Bangladeszu. Za pośrednictwem tego koncertu Harrison zebrał w sumie 15 milionów dolarów. Dokumentujący to wydarzenie album  dostał nagrodę Grammy.
Po śmierci Johna Lennona, Harrison nagrał przebój All Those Years Ago (1981) poświęcony zmarłemu koledze. Utwór, w nagraniu którego wzięli udział Ringo Starr oraz Paul McCartney (który po raz pierwszy od czasów rozpadu zespołu wystąpił z George'em), znalazł się na albumie Somewhere in England. W następnym roku wraz z takimi artystami jak: Bob Dylan, Roy Orbison, Tom Petty i Jeff Lynne uformował supergrupę Traveling Wilburys .Ostatnią nagraną przez Harrisona piosenką była napisana razem z synem, Dhanim, kompozycja Horse to the Water, która ukazała się na płycie Joolsa Hollanda Small World Big Band w listopadzie 2001. Ciekawostką jest fakt, że – dając wyraz swemu czarnemu poczuciu humoru – artysta scedował prawa autorskie do tej piosenki na rzecz nieistniejącej firmy, nazywającej się R.I.P. Ltd. ("Niech spoczywa w pokoju Sp. z.o.o.").
W sierpniu 1997 zdiagnozowano u Harrisona początki raka krtani. Jednak dzięki szybkiemu zastosowaniu radioterapii, zahamowano dalszy rozwój choroby. W 2001 nastąpiły przerzuty raka najpierw do płuc, następnie do mózgu. Artysta zmarł 29 listopada 2001, a jego prochy zostały wrzucone do rzeki Ganges.
Ringo, nieprzerwanie od roku 1989, koncertuje wraz ze swoją supergrupą Ringo Starr and His All-Starr Band. W 1991 . W roku 2002 został wprowadzony do Percussive Hall of Fame, dołączając do grona elitarnych perkusistów, takich jak Buddy Rich, Avedis Zildjian, Vic Firth czy William F. Ludwig.
Zawsze zadaję sobie pytanie . Jak brzmiałaby dzisiejsza muzyka  gdyby nie Beatles? Niestety moja wyobraźnia  jest zbyt mała. Myślę ,że piosenki  tego zespołu to taki pierwszy elementarz każdego fana muzyki.

Pozdrowienia dla wszystkich i czekam na kolejne propozycje , bo pierwszy grafik ma się ku końcowi.
                                                              haze

7 czerwca godzina 20
MUZYKA TRZECH POKOLEŃ - ROXY MUSIC
                                 serdecznie zapraszam - haze

Roxy Music powstała w listopadzie 1970 r. Założył ją wokalista Bryan Ferry , który od początku został głównym autorem tekstów oraz basista Graham Simpson . Pozostali członkowie to Phil Manzanera(gitara), Andy Mackay ( saksofon i obój ) , Paul Thompson (perkusja) oraz Brian Eno syntezator. W zespole przewinęło się jeszcze wielu innych muzyków.
Wszyscy członkowie grupy wywodzili ze środowiska artystycznego .Ferry , Mackay i Eno studiowali na Brytyjskich czołowych uczelniach wyższych .Uczelnie te uciekały od standardowego nauczania sztuki jak  praktykowano to w innych szkołach. To znaczy nie naciskano na  malarstwo , rzeźbę, literaturę. To były typowe szkoły artystyczne koncentrujące się  na sztuce nowoczesnej, najbardziej zwłaszcza  pop-arcie i innych nowych trendach w sztuce .   Pisarz Michael Bracewell zauważa w swojej książce o Roxy  Music: że to zespół, który wynalazł  nową erę, erę łączenia muzyki,sztuki nowoczesnej i mody.



Roxy Music osiągnęli  znaczący sukces i popularność w Wielkiej Brytanii, Europie i Australii .Zespół po  nagraniu dwóch pierwszych płyt miał wielki wpływ na rozwój muzyki rockowej .Duet Brian Ferry i Brian Eno uformowali nowy model kompozytorsko – aranżacyjny i stali się inspiracją dla wykonawców spod  znaku glam rocka New  Romantic, New Wave jak również  dla zespołów  które skłaniały się do elektronicznej muzyki eksperymentalnej .A to za sprawą Briana Eno.  On również stał się jednym z największych  i najbardziej cenionych producentów nagrań pod koniec XX wieku.
W dzisiejszej audycji skoncentrujemy się na wycinku działalności Roxy Music i Briana Ferry’ego  , przypadającego niemal  w całości na lata 80-te z malutkimi wyjątkami . Zespół ten niedawno ,bo w roku 2006 reaktywował się i z powodzeniem koncertuje .Oczekiwany jest nowy album,  nad  którym trwają prace w studio nagraniowym. Kilka słów poświęcę też Brianowi Eno.
W latach 80-tych powstały najlepsze komercyjne Roxy Music , zawierały one też największe przeboje. Niestety nie inspirowały  innych muzyków , nie wyznaczały nowych trendów, ale były cenione , kupowane , puszczane w radio i słuchane przez wszystkich , nie tylko przez fanów.
 Niektórzy zarzucali zespołowi ,że przeszli na nurt disco. Magazyn muzyczny Rolling Stone już przy wydaniu płyty Manifesto w roku 1978 rozpisywał się ,że Roxy Music zaczyna za dużo cukrować. Ale krytycy sobie , a dochody i popularność sobie. Już następny album Flesh  And Blood z roku 1980 pokazał ,że mimo zawartych tam elementów disco  fascynuje harmonią i wielkim stylem. W prasie muzycznej zaczęły się powoli pojawiać przychylne recenzje. Melody Maker   , bardziej popowy magazyn muzyczny chwali zespół , że stara się zmieniać swój styl i dopasować się do nowych czasów, jednak nic nie traci z dotychczasowego dorobku wypracowanego jeszcze z początków lat 70-tych.
 
W 1981 roku, Roxy Music nagrali singla " Jealous Guy ". Był to cover piosenki napisanej i oryginalnie wykonywanej przez Johna Lennona . Nagranie tej piosenki przez Roxy Music było  hołdem dla Lennona po jego śmierci 1980. Piosenka utrzymywała się szczycie brytyjskiej listy przebojów przez dwa tygodnie w marcu 1981 r.

 Rok później, czyli w 1982 roku , ukazała się jak dotąd ostatnia studyjna płyta zespołu .Ten cudowny  starannie skomponowany i zaaranżowany album otrzymał od muzyków Roxy Music  tytuł Avalon (1982). Płyta ta odniosła wielki sukces komercyjny i artystyczny . 
Z piosenką Avalon łączy się pewna historia. Podczas sesji nagraniowej Brianowi  brakowało pomysłu na damską wokalizę  w tym utworze. Pewnego dnia muzycy pracowali w studio do późnych godzin nocnych. Jak zwykle wieczorem  na zapleczu studia zjawiła się pani , której zadaniem było sprzątanie. Podczas wykonywania pracy nuciła sobie jakieś melodie. Ferry przysłuchiwał się  i stwierdził ,że  to jest właśnie taki wokal i taka barwa której potrzebuje. Jeszcze tego wieczoru przeprowadzono pierwsze nagrania piosenki Avalon. I tak nikomu nieznana  wokalistka zaistniała i zaśpiewała jedną  z najpiękniejszych wokaliz w historii muzyki rozrywkowej.

Po wydaniu Avalon, Roxy Music na półtorej roku wyjechali w trasę koncertową. Grali na trzech kontynentach, dając kilkadziesiąt koncertów , gromadząc setki tysięcy widzów i słuchaczy. Z tych tras koncertowych pochodzą wydawnictwa DVD .Prawdopodobnie zmęczenie długą trasą i kłótniami w zespole  jak to zazwyczaj bywa , co do dalszych planów Roxy Music, przyczyniły się do  rozwiązania zespołu . Nikt z członków zespołu  nie spoczął na laurach  - wszyscy muzycy od razu zabrali się do pracy poświęcając  czas na solowe kariery .


 
 Roxy Music byli jedną z pierwszych grup muzyki rockowej, które dbały i utrzymywały staranny  wygląd zewnętrzny i styl. Wielką wagę przywiązywali do perfekcyjnej produkcji teledysków, albumów ,okładek płyt i materiałów promocyjnych, takich jak plakaty, ulotki, karty i identyfikatory. Byli w tym zakresie wspierani  przez grupę przyjaciół i współpracowników w szczególności projektantów mody Antony Cena , stylista włosów Keith Mainwaring, fotograf  Karl Stoecker i wielu innych.
Brian Ferry otaczał się zawsze pięknymi kobietami ze swiata mody i show biznesu. Wymienię tylko kilka  - były toAmanda Lear , Marilyn Cole i Jerry Hall ,każda z tych pań   miała  romans z Brianem Ferry . Już na pierwszej płycie okładkę płyty wypełniła fotografia modelki Kari Ann Muller .
Artyści, którzy stwierdzili że dokonania , Roxy Music miały duzy wpływ na ich późniejsze  dokonania to: Steve Jones i Paul Cook z Sex Pistols , Siouxsie and the Banshees , The Cars , Grace Jones , Kate Bush , Adam Ant , The Human League ,Japan , Duran Duran , ABC , Spandau Ballet , Fixx , Depeche Mode , Men Without Hats , Annie Lennox , Morrissey .

Solowa twórczość Briana  to 13 albumów w ciągu 28 lat solowej działalności. Najwyższe notowania osiągnęła płyta Boys And Girls z roku 1985. Utrzymywała się przez kilka tygodni na pierwszej pozycji list najlepiej sprzedawanych płyt  w Wielkiej  Brytanii.
Dwie kolejne płyty Bête Noire z 1987 roku i Taxi z 1993 nie osiągnęły tak wielkiego sukcesu komercyjnego jak  Boys And Girls, ale też przez dłuższy czas utrzymywały się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedawanych płyt.
Pora na kilka informacji o cichym bohaterze Roxy Music , którego solowe dokonania uważa się za prekursorskie. To właśnie Brian  Eno . Jako pionier stylu ambient jest twórcą tego terminu. W swych popowych eksperymentach był prekursorem artystycznego kierunku muzyki punk . W czasie swej kariery solowej współpracował z wieloma czołowymi zespołami i muzykami sceny rockowej, w tym awangardowej, jak np.: U2, David Byrne i Talking Heads, Devo, Ultravox, James, My Bloody Valentine, Harold Budd, John Cale, Phil Collins (jako perkusista), Robert Fripp, Bill Laswell i wielu innych.
Jest też autorem dźwięku startowego w MS Windows 95 – The Microsoft Sound.

Brian Eno to jeden z najbardziej utytułowanych osób w świecie muzycznym. Wymienię tylko trzy najważniejsze  w moim rozumieniu .W 1987 roku nagroda dla najlepszego producenta za album U2 The Joshua Tree ,1992 – producent roku, 2001 nagroda dla najlepszego producenta za album U2 All That You Can't Leave Behind.
Brian Eno maczał też palce w nagraniu płyty mojego ulubionego australijskiego zespołu , a mianowicie Icehouse. Była to płyta Measure for Measure z roku 1986.
Jego dyskografia to kilkadziesiąt płyt z różnymi muzykami, a gatunek ; od progresywnego rocka po ambient , którego był twórcą i elektroniczną muzykę eksperymentalną.
Wszyscy członkowie byli i obecni zespołu Roxy Music są nadprzeciętnie utalentowani  ich dokonania i wkład w rozwój muzyki jest  niepodważalny. Mnie osobiście szkoda ,że nie udało się im stworzyć jeszcze kilku płyt tak melodyjnych i przebojowych jak Avalon czy Boys And Girls. A może jeszcze niebawem zostaniemy zaskoczeni  i usłyszymy przeboje Roxy Music Anno domini 2011.

Oto kolejny terminarz audycji w radio TOP80 Z Cyklu Muzyka Trzech Pokoleń

4 lipiec       ABBA
11 lipiec     TOTO
18 lipiec   Pet Shop Boys
25 lipiec    Madonna
1 sierpień  Boney M.
8 sierpień  Alphaville
15 sierpnia A-HA
 
Pozdrawiam wszystkich serdecznie zachęcam do wpisywania kolejnych propozycji , jak również zapraszam do wspólnego przygotowania audycji  ( gg 9466636)

                                                                         haze